Σήμερα θα σε πάω ταξίδι, αναγνώστη μου, γιατί Ελλάδα Ελλάδα, μπούχτισες, δε λέω ωραία τα σουβλάκια οι φραπέδες και τα νησιά, αλλά επειδή είσαι και απαιτητικός, σε ξέρω εγώ, σ' έχω γεννήσει, θα σε πάω να δεις τι γίνεται και παραέξω. Γιατί μην κοιτάς που κατα βάθος νομίζεις ότι οι ορίζοντες σου είναι κλειστοί- πότε θα παντρευτώ, θα πάρω δεύτερο αυτοκίνητο και θα κληρονομήσω τους γονείς μου-, λίγο θέλουν και γίνονται πλατείς σαν να τους έχεις βάλει στο κρεβάτι του Προκρούστη, το οποίο δε θα στο εξηγήσω τώρα, γιατί θα γίνουν οι ειδήσεις μου για το μουσείο φυσικής ιστορίας- απολιθωμένο δάσος της Λέσβου θα γίνουν.
Πάμε λοιπόν στην επόμενη διοργανώτρια χώρα των Ολυμπιακών -αγώνων- την κοιτίδα του ασιατικού πολιτισμού, του τσοπ-σούι και των αυτοκαταστρεφόμενων πρεσσών σιδερώματος, τη Λαϊκιά Δημοκρατία της Κίνας. Στην Κίνα που λες, διψασμένε για ποιότητα αναγνώστη, φάγανε το κράξιμο της ζωής τους οι διογανωτές των Ολυμπιακών, καθώς στα εργοστάσια που παράγουν τα παιχνίδια και αναμνηστικά, όπως εκείνα τα κουκλάκια με πλατυποδία που βγάλαμε εμείς τότες, δουλεύουν, άκουσον άκουσον, παιδιά για 15ωρα με υπο-πληρωμένη εργασία. Δηλαδή δε φτάνει που αντί να τα στέλνουν στο σχολείο τα βάζουν και παράγουν αυτά τα τερατόμορφα λούτρινα -που μπροστά τους η Αθηνά κι ο Φοίβος είναι Kate Moss και Brad Pit- δεν ξέρω αν τα χεις βλεφαριάσει τα μασκότ τους, αναγνώστη, αλλά τα βάζουν και δουλεύουν σαν τον είλωτα και δεν τα πληρώνουν κι όλας. Κι εμπιστευτήκαμε εμείς σε τέτοιους ανθρώπους Ολυμπιακούς Αγώνες. Να πάει δηλαδή ο Κεντέρης να τρέξει, να κερδίσει το μετάλλιο και να μη του το δίνουνε οι κακορίζικοι γιατί έκατσε μόνο τρεις ώρες στον αγωνιστικό χώρο. Τι το πέρασες, αγάπη μου, το μετάλλιο; Εδώ εγώ βάζω το μοναχογιό μου το δεκάχρονο μέρα νύχτα να παράγει σάκες-αναμνηστικά κι εσύ έτρεξες 20 δευτερόλεπτα και θες μετάλλιο; Δε στο δίνω, δε στο δίνω, πρώτα θα μου τρέξεις εκατό φορές το γήπεδο, και μετά θα το σκεφτώ. Κι άμα το πάρεις το μετάλλιο μην περιμένεις να ναι και 18 καράτι χρυσός΄ κασσίτερος και πολύ σου είναι, δυο κουταλάκια του γλυκόξινου χοιρινού θα λιώσουμε εκεί και έξω από την παράγκα. Ένα δις λαός πώς θα το ταΐσω άμα αρχίζω να σκορπάω το χρυσό από δω κι από κει, αχάριστε κι αγνώμωνα αθλητή;
Και από Κίνα σε διακτινίζω στην άλλη μεριά του πλανήτη -τσουουουουπ- φτάσαμε σε πιο ξωτικά μέρη- Βραζιλία μεριά, όπου έλαβε χώρα το γκέι πράιντ των βραζιλιάνων. Το γκέι πράιντ, για τους πιο αδαής είναι η ετήσια παρέλαση "περηφάνιας" των ομοφυλόφιλων που διοργανώνεται κάθε χρόνο στις πρωτεύουσες της κάθε χώρας που τολμάνε να αρθρώσουν κραυγή χωρίς να τους κάνουνε φάλαγκα. Στη Ρωσσία για παράδειγμα -ξεφεύγω λίγο τώρα, αναγνώστη- γκέι πράιντ δεν έχει γιατί άμα τολμήσουνε οι ρώσοι γκέι να μαζωχτούνε και να χορέψουν θα γίνει σφαγή μεγαλύτερη από την επανάσταση των μπολσεβίκων. Γιατί εκτός από τόσος λαός, που θα χει και το αναλογούμενο ποσοστό των γκέι του, είναι και πάρα πολύ φιλελεύθεροι και προοδευτικοί οι Ρώσσοι- που πρώτα θα δεις τον Ερντογάν με πλατινέ περούκα και ζαρτιέρα στη Σόλωνος και μετά τον Πούτιν να λέει καλή κουβέντα για όμοφυλόφιλο. Αλλά το θέμα μου ήταν τι γίνεται στη Λατινική Αμερική. Με παρέσυρες πάλι. Λοιπόν σε αντίθεση με τη φίλη σύμμαχο και προοδευτική Ρωσσία, στη Βραζιλία το εφετινό γκέι πράιντ πραγματοποιήθηκε με την ανοχή των αρχών και το παρακολούθησαν κυβερνητικά στελέχη. Και μη μου αρχίσεις πάλι ότι το κανελώνουν το ρυζόγαλο τα στελέχη αυτά, αναγνώστη μου, γιατί αυτό δεν είναι το θέμα. Το κανελώνουν δεν το κανελώνουν οι άνθρωποι ήταν εκεί όχι για να κόψουν καρωτίδες τραβεστών αλλά για να δηλώσουν την ανεκτικότητά τους. Που σε άλλες χώρες πιο ψευτο-προοδευτικές και πλούσιες, αν είσαι άουτ (άμα είσαι γκέι και δε φοβάσαι να το πεις) ακολουθεί κρέμασμα. Δηλαδή ή σου κρεμάν κουδούνια, αυτό σε πολιτισμένες χώρες όπως η πατρίδα μας, ή σε κρεμάνε κανονικά, παρ' το λίγο ανατολικά, βλέπε Αφγανιστάν, Ιράν, Ιράκ... Κάλά θα μου πεις στο Ιράκ την κρεμάλα την έχουν για αγώνα champions league- κάθε μεσοβδόμαδο απόγευμα κι από μια, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.
Αυτά λοιπόν τα ολίγα, σε επιστρέφω πίσω και σ' αφήνω, αναγνώστη, κι άλλα συνέβησαν ανά τον κόσμο σήμερα, αλλά πιέζομαι να το κρατάω μικρό το ποστ, μπας και το διαβάσει και κανένας ολόκληρο. Λοιπόν σ αφήνω με σκέψεις, και σκέψου κι εσύ πόσο τυχερός είσαι που μπορείς και απολαμβάνεις το φραπέ σου χωρίς το φόβο της γκιλοτίνας και χωρίς το παιδί σου να το σέρνουν στη φάμπρικα για να φτιάχνει τερατουργήματα- το φρανκενστάιν σε λούτρινο- για τρεις κι εξήντα. Α(ι)διώς!
No comments:
Post a Comment