Το ελληνικό δράμα του Μακέιν... και όχι μόνο

Αχ, έρμε Μακέιν, δεν ήξερες, βρε, δε ρώταγες, που σαράντα χρόνια προσπαθούσες να εκλεγείς πρόεδρος και δε σου καθόταν, και τώρα που σε βάλαν οι δικοί σου σου 'κατσε αντίπαλος ο γκαγκανιασμένος ο οδοστρωτήρας που και με το θεό να' βαζε αντίπαλο μια εικοσαριά πολιτείες θα του τις έπαιρνε.

Μην αναρωτιέσαι, αναγνώστη, τι έφταιξε και μην υποπέπτεις σε φαλκιδεύσεις των επιχειρημάτων τύπου άσπρο-μαύρο σαν το τραγούδι της Αλέξιας, δεξιάς- αριστεράς ή προγραμματικού λόγου, ντόκτριν που το λέμε αλλιώς και στο Αμέρικα, για το τι έφταιξε και ο κακόμοιρος ο μπάρμπας δεν κατάφερε να εκπληρώσει το όνειρο της ζωής του. Την απάντηση στην έχω εγώ και βρίσκεται πολύ εγκύτερα από ότι φαντάζεσαι, μέσα στην ίδια μας τη χώρα. Άσε που άμα με είχε ρωτήσει εμένα το μπαρμπάδι θα του το εκμυστηρευόμουνα γιατί δεν είμαι και καθόλου κρυψίνους από τη φύση μου, να γλίτωνε και τόσα λεφτά και υπογλώσσια.

Η απάντηση, αναγνώστη μου εντοπίζεται στο γηγενές βιολογικό φαινόμενο που χρόνια και ζαμάνια τώρα τυραγνάει τον πολιτικοκοινωνικό βίο της χώρας. Όχι δεν είναι σεισμός, δεν είναι η οικονομία, δεν είναι ούτε οι πλημμύρες. Αγαπητέ μου αναγνώστη, απ' όλες τις πολιτείες των Η.Π.Α. που θαρρείς ότι επέλεξε ο Μητσοτάκουλας να υποστεί την τρίτη εγχείρηση κοιλιακού ανευρύσματος στο σημείο που όλοι οι άνθρωποι έχουμε καρδιά και ο ΄γκαντεμόσαυρος λιθάνθρακα; Έλα, βρε, πέστο, κάτω απ' τη γλώσσα το' χεις... Στην Αριζόνα, αναγνώστη μου, στο Φοίνιξ, την πρωτεύουσα και έδρα του μπαρμπά-Μακέιν.

Και σε ρωτώ κλείνοντας. Εδώ δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο διάβα του λίβα που καίει τα σπαρτά ή ίδια η ζωή, που απορώ πού την κρύβει την ουρά ο δεινόσαυρος-λίβας, που κατά τα άλλα ζωή να ' χει ο άνθρωπος-νοσφεράτου, θα του αντιστέκονταν 56 εκατομμύρια ρεπουμπλικάνικες ψήφοι;Εεεε;

Η αξία του να κοιτάζεις πίσω

Όλοι μας έχουμε βρεθεί, αναγνώστη, στην αμφιθυμική θέση του να γυρίσουμε για να κοιτάξουμε κάτι που αφήνουμε πίσω για πάντα. Το δίλημμα φαίνεται μικρό έτσι; Θα μου πεις, τι κοστίζει ένα βλέμμα πίσω από τον ώμο όταν εγκαταλείπεις ένα σπίτι, ένα φίλο ή μισή ζωή; Μπορεί να έχεις και δίκιο. Ας το συζητήσουμε λίγο.

Κατ' αρχάς αν συμφωνήσουμε ότι η ζωή είναι ένα μακρύ ταξίδι κι εμείς κουμαντάρουμε ένα μικρό καράβι, σίγουρα θα πρέπει να υπάρχουν ζωτικότερης σημασίας ζητήματα από το ποιός θα φαγωθεί. Κι αυτό όχι τόσο επειδή έχουμε αφήσει πίσω την απεχθή αλλά τόσο πρωτεϊνούχα συνήθεια του κανιβαλισμού με μοναδικό κατάλοιπο αυτό το φρικιαστικό παιδικό τραγούδι, αλλά επειδή γενικότερα οι άνθρωποι είμαστε όσο να το κάνεις ένα (ή μισό) επίπεδο υψηλότερα από την αμοιβάδα.
Συμφωνούμε λοιπόν ως προς το ταξίδι και για να συνεχίσουμε στο θέμα μας πριν αρχίσω να σου γράφω για το οικολογικό προβλημα του πλανήτη, προχωρώ το συλλογισμό μου. Σ΄αυτό το μακρύ ταξίδι υπάρχουν πολλοί προορισμοί και στάσεις, άλλες διαρκούν περισσότερο, άλλες λιγότερο, άλλες είναι ευχάριστες και άλλες λιγότερο, άλλες είναι τραυματικές. Στο θέμα μας λοιπόν: κατά τη λήξη ενός μέρους του ταξιδιού-ζωής και πριν την αρχή ενός άλλου, ποια είναι η αξία του να κοιτάζεις το μέρος που αφήνεις;
Πριν σου δώσω τα φώτα μου, μια διευκρίνηση είναι απαραίτητη πρώτα, και πιστεύω θα συμφωνήσεις μαζί μου: είμαστε όλοι διαφορετικοί μούτσοι και καπεταναίοι στο ταξίδι αυτό. Άλλοι βγήκαν ναυάρχοι από την Ευελπίδων, άλλοι από σχολή ναυτικών δοκίμων- τράβα μπρος και μη σε μέλει, άλλοι μπαρκάρανε από ανάγκη σαν τον Ξανθόπουλο και άλλοι πάλι λαθρεπιβάτες. Έτσι οι άνθρωποι που γυρνούν για να κοιτάξουν αυτό που αφήνουν πίσω, σαν τη άμοιρη σύζυγο του Λωτ που και στήλη άλατος έγινε και το όνομά της δε μάθαμε ποτέ, άτιμη πατριαρχία, έχουν διαφορετικά κίνητρα για το ταξίδι. Ωστόσο ανήκουν σε κάποιες πολύ συγκεκριμένες κατηγορίες:

• Υπάρχουν αυτοί που γυρνούν να κοιτάξουν πίσω για να κρατήσουν μια ή περισσότερες ευχάριστες αναμνήσεις σαν εφόδιο όπου θα επιστρέφουν όταν βρουν τα δύσκολα μπροστά. Αυτοί είναι οι ρομαντικοί τύποι και σ' αυτή την κατηγορία μάλλον ανήκε η κυρία Λωτ, βλέπεις, πονηρούλη αναγνώστη, τα Σόδομα και τα Γόμορρα είχανε κι αυτά τη γλύκα τους

• Υπάρχουν επίσης αυτοί που κοιτάνε πίσω για να θυμηθούν ό,τι άσχημο πέρασε, είναι οι μαζοχιστικοί τύποι, αλλά μη βιαστείς να τους επικρίνεις, αναγνώστη. Γιατί οι άσχημες αναμνήσεις, τα βάσανα και οι στενοχώριες θα τους χρησιμεύσουν για να συγκρίνουν τη συνέχεια του ταξιδιού και να τη βρουν μακράν καλύτερη. Είναι οι, με μια διαταραγμένη αλλά σαφώς αποτελεσματική διεργασία, αισιόδοξοι τύποι

• Έπειτα υπάρχουν οι άνθρωποι που κοιτούν πίσω επειδή φοβούνται να κοιτάξουν μπροστά. Στην κατηγορία αυτοί ανήκουν πολύ περισσότεροι απ΄όσο νομίζεις, μάλιστα πολλοί καταφέρνουν να ενταχθούν σε μια από τις δυο πρώτες ενώ ανήκουν αναμφισβήτητα στον παρόντα τύπο της κότας.

• Και τέλος, αναγνώστη, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αποφασίζουν να μην κοιτάξουν πίσω γιατί αυτό απλούστατα θα τους αφαιρέσει χρόνο από το να κάνουν ένα βήμα μπροστά.

Όσο περισσότερο πλησιάζουμε αυτή την κατηγορία, τόσο εγκύτερα είμαστε από το να μην καταλήξουμε συσκευασία Κάλας στο κυριακάτικο τραπέζι σαν την για πάντα ανώνυμη γυναίκα του Λωτ.

Α, και φυσικά να απολαύσουμε περισσότερο τους νέους προορισμούς και το ταξίδι γενικότερα. Περνάς καλύτερα σαν ταξιδιώτης παρά σαν αλάτι, ne c' est pa?*

* (="έτσι δεν είναι;", βρε, πού ταξίδευες την ώρα των Γαλλικών;)

Η ματιά του κόρακα

-Τώρα, Αρχιεπίσκοπος που εκλέγεται με έκλειψη είναι δυνατόν να είναι καλός;
-Ναι, καλά, η έκλειψη σε πείραξε. Τον έχεις παρεξηγήσει τον καημένο τον Τζερόνιμο απ' την αρχή, κρυφοΑνθιμικέ! Μια χαρά δεσπότης ήταν ο Θηβών και μια χαρά αρχιεπίσκοπος θα είναι.
-Αυτό θα το δούμε. Να μου το θυμηθείς ότι δε θα στεριώσει δεκαετία. Σαν το Χριστόδουλο. Αυτός ο θρόνος είναι κατηραμένος σαν τον Όφι στο γνωστό επεισόδιο του Καραγκιόζη.
-Καλά, αυτή η πρόβλεψη είναι εκ του ασφαλούς. Εβδομήντα χρονών είναι ο άνθρωπος, η έκλειψη και η κατάρα του θρόνου θα φταίει ή που η πίεση και το σάκχαρο θα 'χουνε πάει 800;!
-Έτσι, έτσι να μάθουνε που δε βγάλανε τον Μακεδονομάχο Άνθιμο, αυτό τον καλό και πατριώτη άνθρωπο.
-Εκτός του ότι ψηφίζανε αρχιεπίσκοπο και όχι αρχηγό του ΛΑΟΣ, να σου θυμίσω ότι ο Άνθιμος είναι 74 ο ίδιος και σε δέκα χρόνια θα χει περισωθεί απ' τον ίδιο μόνο η μίτρα του, που κι αυτή όσο να πεις δεν είναι και εντελώς δικιά του.
-Ε, έστω, βρε παιδί μου, να βγάζανε τον Σπάρτης ή τον Ιγνάτιο.
-Ο Σπάρτης είναι αυτός που εκβίασε και καλά εκείνο το γουμάρι τον Μεσσηνίας, οπότε κάηκε η υποψηφιότητά του. Όσο για τον Ιγνάτιο είναι ακόμα νέος. Πρέπει να εντρυφήσει στη ρεμούλα και την δολοπλοκία πριν διεκδικήσει αυτό το ιστορικό θρονί. Τι το πέρασε; Εκπομπή στηντηλερόραση. Αν ήταν έτσι θα βγάζαμε Αρχιεπίσκοπο τον Αρναούτογλου. Έχει χρόνο μπροστα του. Άσε που του Τζερόνιμο τού το χρωστάγανε από το '98.
-Εγώ το χάρηκα πάντως που βγήκανε όλες οι φιναλίστ στο μπαλκόνι μαζί με το νικητή, που του το χρωστάγανε από το '98. Όλοι περιχαρείς και αγαπημένοι.
-Δε βαριέσαι. Κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει. Και αύριο ο Σπάρτης θα' ναι Σπάρτης, ο Άνθιμος θα' ναι Άνθιμος και ο Ιγνάτιος σε καμιά δεκαριά χρονάκια, που θα αποδημήσει εις Κύριον ο Τζερόνιμο, θα γίνει αρχιεπίσκοπος. Δοκιμασμένη συνταγή.
-Αποτελεσματική;
-Αρκεί να ακολουθείται με θρησκευτική ευλάβεια.
-Εύκολο!

Σούπερ ντούπερ αγωνία!

Με αγωνία (και λαχτάρα, γιατί όχι;) ξεκίνησε, αναγνώστη η εβδομάδα και το μαύρο φίδι μ' έχει ζώσει, διότι δεν είμαι και γαϊδούρι, γύρω μου να γίνεται ο χαμός και γω να πίνω τον καπουτσίνο μου.
Και πώς να μην αγωνιώ όταν κοσμογονικές αλλαγές αναμένονται εν τω μέσω της εβδομάδας; Ξημερώνει σούπερ ντούπερ Τρίτη στο Αμερική και οι ψηφοφόροι στις μισές από τις 50 στέιτς θα διαλέξουν υποψήφιους από κάτι ανάμεσα σε κεντροδεξιό και δεξιοδεξιό κόμμα. Και εκεί που η σούπερ ντούπερ (η Τρίτη, ντε) αρχίζει, στη μάχη ρίχτηκε και η Όπρα η Ουΐνφρι (η οριτζινάλε, όχι η Ευαγγελάτου) να υποστηρίξει τον ημίαιμο αφρικανό υποψήφιο "όχι γιατί είναι μαύρος, αλλά επειδή είναι υπέροχος" ( όπως δήλωσε). Σε ποιον τα πουλάς αυτά, μωρή; έρχομαι να επισημάνω. Και η Χίλαρυ υπέροχη είναι, αλλά δε σε είδα να σκίζεις την κυλότα σου για χάρη της! Εδώ η πρώην πλανητάρχισα (λίγο το' χεις αυτό;) έχει καταφέρει να γίνει πρότυπο για εγχώριες πολιτευτίνες που έκαναν τα στραβά μάτια σε απιστίες και μάλιστα με αποδεικτικό στοιχείο κάτι περισσότερο από ένα λεκέ (λέγε με Αλίκη σύζυγο Πασχάλη, υποψήφια Β' Αθηνών στις εκλογές του 2007)!! Τελικά ορίτζιναλ ή μαϊμού η Όπρα θα στην κάνει τη μαϊμουδιά.
Και δεν είναι μόνο αυτές οι εκπλήξεις που αναμένω, αναγνώστη, αλλά την Πέμπτη βγαίνει η μις Αρχιεπίσκοπος. Είδες πιστεύω το μουσόπιασμα (κατά το μουτζόπιασμα)μεταξύ των Αγίων (χα! υπεραγίων μη σου πω) Μεσσηνίας και Καλαβρύτων περί εκβιασμών. Που αυτούς τους δυο άμα τους ξυρίσεις και τους βάλεις κουστούμι πρωταγωνιστούν χαλαρά στο Νονό νούμερο 4 και 5. Ε, ρε χαστούκια που τους χρειάζονται, αλλά τι να σου κάνω που η εθνική χαστουκίστρια συζητιέται ότι αποκτά έδρα στη Βουλή καθώς εκπίπτει η εκλογιμότητα εκείνου του λουκουμά του ΛΑΟΣ, γιατί δεν έχει πάει στρατό. Εμ, μαλάκες είμαστε εμείς, αγάπη μου που πάμε; Αλλά κι αυτό, να πεις δεν είναι σίγουρο, πρέπει να περιμένω κανένα μήνα να το δω, γιατί δίνουν στο φυγόστρατο ΛΑΐτη λουκουμά την ευκαιρία να απολογηθεί. Αγωνία και γι' αυτό δηλαδή.
Ένα δράμα ζω, αναγνώστη.

Της Φάνης που κακοπάθησε

Νόμιζες ότι θα αφιέρωνα το σημερινό post στον μακαριστό Χριστόδουλο, αναγνώστη μου, έτσι; Και όμως όχι, δεν είναι ούτε της ιδιοσυγκρασίας, της αρμοδιότητας, του στυλ ή του ενδιαφέροντός μου τελοσπάντων να ασχοληθώ με τη σημερινή φυγή του αρχιεπισκόπου από τα εγκόσμια. Τον έχουν κρίνει ούτως ή άλλως και θα τον κρίνουν τόσοι πολλοί που θα θεωρούσα το λιγότερο εξευτελιστικό για την προσωπικότητά μου να μπω σε μια λίστα ανθρώπων η οποία αποτελείται από αιμοσταγείς εκδικητικούς γενειοφόρους μέχρι τον Κουναλάκη. Αντιθέτως θα αφιερώσω το σημερινό post στην αφανή ηρωίδα της ημέρας που η συμμετοχή της στην επιμνημόσυνη δέηση παρόντος του εκτεθέντος και πλήρως στολισθέντος σαρκίου του μακαριστού μού υπενθύμισε πως της οφείλουμε όλοι έναν φόρο τιμής επίσης ή αλλιώς Φάνη, αγάπη μου είσαι θεά!
Ανοίγω τελεβιζιόν και πέφτω στην εν λόγω δέηση και μπανίζω την υπουργάρα Φάνη το μόνο πολιτειακό παράγοντα ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης υποθέτω. Ενθυμούμενος ένα post κάποια χρόνια πριν μου σκάει πως άμα κάποιος βουλευτής αξίζει να θεωρείται "στρατιώτης" της παράταξης της Δεξάς, αυτός είναι η Φάνη. Την έχουν τη γυναίνα κάτι σα συνδυασμό Φιλιπινέζας και Ζήνας, διότι μην προκύψει βρωμοδουλειά, κατ ευθείαν τη Φάνη. Ασφαλιστικό; Η Φάνη. Ολυμπιακοί; Η Φάνη. Πεθαίνει δεσπότης και θέλουμε εκπρόσωπο στη Μητρόπολη στην ώρα του και με το πένθος αυτοκόλλητο στο μάτι; Ποιον άλλο; Τη Φάνη!
Φάνη αγάπη μου εγώ σε γουστάρω κι άσε τις κακές γλώσσες να λένε. Διότι γλώσσες είναι, θα λένε, που λέει και η γιαγιά μου. Να ξέρεις όμως πως άμα σε δούμε να βγάζεις βόλτα τα δίδυμα ή να πλένεις με το λάστιχο την αυλή στη Ραφήνα το ξερό σου το κεφάλι θα τα φταίει που τρέχεις από δω κι από κει και δουλεύεις. Δεν κοιτάς άλλους υπουργούς που μόνο κάθονται, ονόματα δε λέμε υπολήψεις δεν θίγουμε; (επειδή είναι ήδη θιγμένες, διπλές δουλειές θα κάνουμε;)

Κροκοδείλια δάκρυα

Οι Άγγλοι οδοντίατροι οδεύουν στο δρόμο του Μαρξ, της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Μαο τσε Τουνγκ και εσύ κάθεσαι, αναγνώστη, επαναπαυόμενος στις δάφνες και στο φραπόγαλό σου! Δε θα σε κουράσω πολύ όμως, ένεκα δεύτερο ποστ σήμερα, αλλά φωνάζει αυτή η ειδησάρα, δε γίνεται να μη στη γράψω. Σαν Ιωάννης ο Ευαγγελιστής λοιπόν και σαν άλλος Εθνικός Σταρ Ευαγγελόπουλος αφήνω το κορμί και τα ακροδάχτυλά μου στην είδηση για να γραφεί από μόνη της:
Ήτανε, που λες, δυο οδοντίατροι στο Cheltenham της Δυτικής Αγγλίας (γκέι ζευγάρι ή όχι, δεν το κατέχω) οι οποίοι απφάσισαν να βάλουν για σήμα στο οδοντιατρικό τους κέντρο "The Dental Practice" έναν κροκόδειλο. Σκεφτήκανε πόσες καβάτζες γομφίους έχει το ζωντανό, λένε θα κάνει τη σύνδεση ο πελάτης, υπολογίζανε βλέπεις στη βρετανική ευφυΐα και φλέγμα (sic), θα πιάσει ο κροκόδειλας! Και ως εκεί καλά. Αυτό όμως που δεν υπολογίζανε ήταν ότι η πολυεθνικάρα εταιρία ρούχων με σήμα έναν παρόμοιο κροκόδειλο (σιγά μην τους κάνω και διαφήμιση, κατάλαβες εσύ, γάτα αναγνώστη) θα τους έκανε μια μηνυσάρα από δω μέχρι το Μπάκιγχαμ. Διότι μην κυκλοφορήσει πιο πιασάρικος κροκόδειλος από τον δικό τους, κάτι παθαίνουν αυτοί. Λες κι έχουν υπογράψει σύμβαση με τον Αμαζόνιο και πληρώνουν μερίδιο στον κροκοδείλιο πληθυσμό για να χρησιμοποιούν τις μούρες τους για μόστρα; Αυτά σκέφτηκαν πάνω κάτω και δυο απανωτά δικαστήρια που δικαίωσαν τους οδοντογιατρούς και τώρα η Lacoste (το' πα, δεν άντεξα) έμεινε με τον αλιγάτορα στο χέρι και πλήρωσε και κάτι ψιλά (1,500 λίρες) για δικαστικά έξοδα. Ε, μα λύσσαξαν κι αυτοί, καλά να πάθουν!
Και απευθύνομαι σε σένα, Έλληνα ελεύθερε επαγγελματία, γιατρέ, ιδιοκτήτη μπουζουξίδικου, προποτζίδικου, πατσατζίδικου και περιπτέρου άμα λάχει, καθώς και παντός καταστήματος και επαγγελματικής στέγης χωρίς ή με χάλια έμβλημα. Γιατί δεν αρχίζουμε να χρησιμοποιούμε όλοι για λόγκο μπεζ/καφέ καρώ τετράγωνα, μπας και τσατιστεί και πάρει τον πούλο και ο Μπέρμπερης που στο λαιμό μου κάθεται από τότε που έσκασε μύτη στην Ελλάδα και τον φόρεσε και η κουτσή Μαρία;

Θέλει ο μακάκας να κρυφτεί

Τον γνώρισες μέσα από το Αλ Τσαντίρι, και μη μου πεις ότι δεν το έχεις δει ποτέ, κουφαλίτσα αναγνώστη, γιατί δε θα σε πιστέψω. Στη συνέχεια τον άκουσες από τη διένεξη του "σατιρίστα" (με πολλά γκούχου- γκούχου) Λαζόπουλου με τον Καρβέλα (αλά μπρατσέτα με τον "φούστη"), και δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις αποκαλέσει έναν τουλάχιστον φίλο σου με το προσωνύμιο του συμπαθέστατου ανθρωποειδούς. Και τώρα ο μακάκας έρχεται να σου αποδείξει το πόσο δίκιο είχες, αναγνώστη μου, γιατί εκτός από κουφαλίτσα είσαι και γάτα, με το να κάνεις χρήση του ονόματός του.
Διότι έρευνα του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου της Σιγκαπούρης σε ενημερώνει ότι ο αρσενικός μακάκας, προκειμένου να κάνει σεξ με το θηλυκό μακάκα, πρέπει να πληρώσει κάποιο αντίτιμο. Όχι, ούτε καρύδες, ούτε λεφτά (είπαμε, έχει και η μακακία τα όριά της) αλλά πρέπει να κάτσει να ξεψειρίσει τη μακακίνα για κανένα δεκάλεπτο προτού αυτή του κάτσει. Βέβαια μπορεί να μου πεις κι εσύ ότι απλά ο μακάκας είναι λίγο υποχόνδριος, λίγο φοβάται τα αφροδίσια, οποτε σου λέει ας την καθαρίσω λίγο τη βρώμα όσο μπορώ πριν πάω μαζί της. Φευ όμως, αναγνώστη, πλανάσαι πλάνην οικτράν! Γιατί και για να δεις ότι όλα υπακούουν στους νόμους της αγοράς (προσφορά/ ζήτηση/ εκπτώσεις) κι ότι το όλο concept είναι μια δόλια πλάνη της μακακίνας, σύμφωνα με την έρευνα, αν υπάρχουν και άλλες θηλυκές τριγύρω ο χρόνος ξεψειρίσματος πέφτει από 15 σε 8 λεπτά, γιατί και η μακακίνα πιθηκοειδές είναι, δεν είναι καλόγρια, το πουλάει μεν, αλλά το θέλει κι όλας.
Και πες μου τώρα άμα βλέπεις εσύ διαφορά μεταξύ μακάκα και μαλάκα. Διότι άμα δεν ήτανε μαλάκας ο μακάκας, θα γινόταν γκέι και θα πήγαινε με αρσενικούς μακάκες, που δεν θέλουν και ξεψείρισμα. Και μη μου πεις ότι ο μακάκας που τον παίζει μπροστά σ' όλη τη ζούγκλα και μακακίζει και άλλα ζώα (βλέπε ανάλογα http://youtube.com/watch?v=ZPFTuRBAyqQ http://www.youtube.com/watch?v=IdfcywKg9J0&NR=1) έχει τέτοια κολλήματα. Αλλά τώρα βλέπεις πόσο δέσμιοι είμαστε οι αρσενικοί μακάκες στα δόλια παιχνίδια των πανούργων θηλυκών μακάκων με πανουργία γυναίκας αράχνης: "όχι πρώτα θα με ξύσεις ρε, που να κωλοχτυπιέσαι, και μετά θα σου κάτσω".
Το εν λόγω Πανεπιστήμιο βέβαια καταλήγει ότι αυτό που συμβαίνει είναι ότι " οι βιολογικές δυνάμεις της αγοράς μπορούν να εξηγήσουν κοινωνικές συμπεριφορές", που με λίγα λόγια συνοψίζει και το δικό μου συμπέρασμα, ότι τη μακακία και την πουτανιά την είχαμε στο αίμα μας πριν ακόμα σταθούμε στα δύο πόδια.

Με το καρώ στην κρεαταγορά: καλωσήρθες 2008!

Την παραμονή του 2008 δυο αλλούτεροι κόσμοι συγκρούστηκαν μπροστά μου. Καλά, μη φανταστεις και το Star Wars, αναγνώστη, αλλά ήταν ένας διάλογος πολιτισμών εποικοδομητικός και σίγουρα όχι με την κατάληξη που θα περίμενα.
Του πατέρα μου, που λες, ένεκα που είναι Σκορπιός, σε κλιμακτήριο, και γεννημένος στη στερημένη ελληνική επαρχία τη δεκαετία του '50, του' ρχονται κάτι ιδέες πού και πού, που αδυνατώ να κατανοήσω, αλλά προσπαθώ το κατα δύναμιν να μη σνομπάρω. Μια από αυτές ήταν να πάμε για τα ψώνια του πρωτοχρονιάτικου τραπεζιού στην αγορά της Χαλκίδας. Ε, και δεν πάμε, λέω το στερημένο υγιή Οιδιπόδεια πρότυπα τέκνο; Να πάμε πατέρας και γιος για τέτοια ψώνια, ή γενικότερα να κάνουμε κάτι μαζί, θα είχαμε να το κάνουμε καμιά δεκαπενταριά χρόνια!
Κινάω λοιπόν για την κρεατοψαραγορά της ωραίας επαρχιακής πόλης- Ευβοϊκής πρωτεύουσας- παλλίροια, και ένας καινούριος πολύχρωμος διαφορετικός κόσμος ξανοίγεται μπροστά μου:
Χασάπηδες με ΄γυαί πατομπούκαλο αλλά μάτι γαρίδα, μανάβηδες που αμπαλάραν τα ραδίκια με ταχύτητα κατοστάρη, ψαράδες με σλανγκ τράτας, ζευγάρια ρουστίκ καταναλωτών αγκαζέ. Που εγώ τον μικρόκοσμο της αγοράς τον ξέρω από την Ερμού: τον καταναλωτή ένα ένα διπλότυπο ψώνιου (ψώνιο που κουβαλάει ψώνια) και τον έμπορο-πωλητή βιολιστή στη στέγη wannabe Stella McCartney. Και βλέπω ξαφνικά άλλα πρότυπα διανθίζονται εμπρός μου: είτε πουλούσαν κρέας, ψάρια ή λάχανα, είτε ξεδιάλεγαν πηχτές για πατσά, είχαν κάτι το διαφορετικό κάτι που τους ξεχώριζε από τους ανθρώπους που έχω συνηθίσει σε παρόμοια backgrounds. Ίσως είναι δύσκολο να το περιγράψω, αλλά ήταν άνθρωποι που ταίριαζαν στο περιβάλλον τους και έτσι έβλεπες πως δεν ήταν καθόλου ψεύτικοι. Απλά το΄ χανε, ρε παιδί μου, το να πουλάνε σαργούς και καραβίδες, και δεν το λέω καθόλου υποτιμητικά. Κάναν αυτό που θέλαν ή αυτό που τελοσπάντων τους έτυχε να κάνουν, και το κάναν όσο καλύτερα μπορούσαν και το υποστήριζαν, κι αυτό έβγαινε καλό, έβγαινε αληθινό.
Και φυσικά η εικόνα μου με το καρώ μου παντελόνι, αραχνοΰφαντο φουλάρι και ημίπαλτο με σηκωμένο το γιακά, με την κωνική συσκευασία με την κουτσομούρα στο χέρι και με φόντο τις γουρουνοκεφαλές και τα αντίδια και τους ζοχούς σωρηδόν ήτανε για cover avant garde περιοδικού που εγώ με τρέλλα θα αγόραζα. Και εκεί που λες ότι με τέτοια εμφάνιση θα μου ρχόταν το αντίδι και το μαρούλι στο κεφάλι, όχι μόνο δεν έγινε, αλλά παραδόξως δεν ένιωσα καθόλου άσχημα, καθόλου έξω από τα νερά μου. Και μη βιαστείς να με αποκαλέσεις γουρούνι ή σκουμπρί!
Αυτό που εννοώ είναι ότι θα περίμενα έναν άνθρωπο με το δικό μου look ο κόσμος της κρεαταγοράς να με κοίταζε με λίγο σηκωμένο φρύδι το λιγότερο. Ο μόνος λόγος που σκέφτομαι, γιατί με τέτοιο ντύσιμο απαρατήρητος δεν περνάς, αγάπη μου, στους πάγκους, είναι ότι ίσως να υπάρχει μια δόση, έστω και μικρή, αυθεντικότητας στο στυλ που ενεδύθην, και ίσως γι αυτό αυτοί οι άνθρωποι, οι αυθεντικοί σε κάτι άλλο, δεν ξενίστηκαν. Ή ίσως βέβαια η δική μου έκσταση μπροστά στα τσιγκελωτά μουσχάρια, την εσάνς τσιπούρας και τους σωρούς μαρουλιών στα τελάρα δε με άφησε να το δω.
Ό,τι και να συνέβη εγώ αισθάνθηκα υπέροχα σ' αυτό το ορίτζιναλ νατίφ περιβάλλον, και την επόμενη φορά που θα προκύψει η ευκαιρία βόλτας στην κρεατο/ψαρο/λαχαναγορά, με πατέρα η όχι, δε θα σνομπάρω. Θα βάλω το λαμέ πουκαμισάκι μου και βουρ για κουτσομούρα!!