Όλοι μας έχουμε βρεθεί, αναγνώστη, στην αμφιθυμική θέση του να γυρίσουμε για να κοιτάξουμε κάτι που αφήνουμε πίσω για πάντα. Το δίλημμα φαίνεται μικρό έτσι; Θα μου πεις, τι κοστίζει ένα βλέμμα πίσω από τον ώμο όταν εγκαταλείπεις ένα σπίτι, ένα φίλο ή μισή ζωή; Μπορεί να έχεις και δίκιο. Ας το συζητήσουμε λίγο.
Κατ' αρχάς αν συμφωνήσουμε ότι η ζωή είναι ένα μακρύ ταξίδι κι εμείς κουμαντάρουμε ένα μικρό καράβι, σίγουρα θα πρέπει να υπάρχουν ζωτικότερης σημασίας ζητήματα από το ποιός θα φαγωθεί. Κι αυτό όχι τόσο επειδή έχουμε αφήσει πίσω την απεχθή αλλά τόσο πρωτεϊνούχα συνήθεια του κανιβαλισμού με μοναδικό κατάλοιπο αυτό το φρικιαστικό παιδικό τραγούδι, αλλά επειδή γενικότερα οι άνθρωποι είμαστε όσο να το κάνεις ένα (ή μισό) επίπεδο υψηλότερα από την αμοιβάδα.
Συμφωνούμε λοιπόν ως προς το ταξίδι και για να συνεχίσουμε στο θέμα μας πριν αρχίσω να σου γράφω για το οικολογικό προβλημα του πλανήτη, προχωρώ το συλλογισμό μου. Σ΄αυτό το μακρύ ταξίδι υπάρχουν πολλοί προορισμοί και στάσεις, άλλες διαρκούν περισσότερο, άλλες λιγότερο, άλλες είναι ευχάριστες και άλλες λιγότερο, άλλες είναι τραυματικές. Στο θέμα μας λοιπόν: κατά τη λήξη ενός μέρους του ταξιδιού-ζωής και πριν την αρχή ενός άλλου, ποια είναι η αξία του να κοιτάζεις το μέρος που αφήνεις;
Πριν σου δώσω τα φώτα μου, μια διευκρίνηση είναι απαραίτητη πρώτα, και πιστεύω θα συμφωνήσεις μαζί μου: είμαστε όλοι διαφορετικοί μούτσοι και καπεταναίοι στο ταξίδι αυτό. Άλλοι βγήκαν ναυάρχοι από την Ευελπίδων, άλλοι από σχολή ναυτικών δοκίμων- τράβα μπρος και μη σε μέλει, άλλοι μπαρκάρανε από ανάγκη σαν τον Ξανθόπουλο και άλλοι πάλι λαθρεπιβάτες. Έτσι οι άνθρωποι που γυρνούν για να κοιτάξουν αυτό που αφήνουν πίσω, σαν τη άμοιρη σύζυγο του Λωτ που και στήλη άλατος έγινε και το όνομά της δε μάθαμε ποτέ, άτιμη πατριαρχία, έχουν διαφορετικά κίνητρα για το ταξίδι. Ωστόσο ανήκουν σε κάποιες πολύ συγκεκριμένες κατηγορίες:
Συμφωνούμε λοιπόν ως προς το ταξίδι και για να συνεχίσουμε στο θέμα μας πριν αρχίσω να σου γράφω για το οικολογικό προβλημα του πλανήτη, προχωρώ το συλλογισμό μου. Σ΄αυτό το μακρύ ταξίδι υπάρχουν πολλοί προορισμοί και στάσεις, άλλες διαρκούν περισσότερο, άλλες λιγότερο, άλλες είναι ευχάριστες και άλλες λιγότερο, άλλες είναι τραυματικές. Στο θέμα μας λοιπόν: κατά τη λήξη ενός μέρους του ταξιδιού-ζωής και πριν την αρχή ενός άλλου, ποια είναι η αξία του να κοιτάζεις το μέρος που αφήνεις;
Πριν σου δώσω τα φώτα μου, μια διευκρίνηση είναι απαραίτητη πρώτα, και πιστεύω θα συμφωνήσεις μαζί μου: είμαστε όλοι διαφορετικοί μούτσοι και καπεταναίοι στο ταξίδι αυτό. Άλλοι βγήκαν ναυάρχοι από την Ευελπίδων, άλλοι από σχολή ναυτικών δοκίμων- τράβα μπρος και μη σε μέλει, άλλοι μπαρκάρανε από ανάγκη σαν τον Ξανθόπουλο και άλλοι πάλι λαθρεπιβάτες. Έτσι οι άνθρωποι που γυρνούν για να κοιτάξουν αυτό που αφήνουν πίσω, σαν τη άμοιρη σύζυγο του Λωτ που και στήλη άλατος έγινε και το όνομά της δε μάθαμε ποτέ, άτιμη πατριαρχία, έχουν διαφορετικά κίνητρα για το ταξίδι. Ωστόσο ανήκουν σε κάποιες πολύ συγκεκριμένες κατηγορίες:
- Υπάρχουν αυτοί που γυρνούν να κοιτάξουν πίσω για να κρατήσουν μια ή περισσότερες ευχάριστες αναμνήσεις σαν εφόδιο όπου θα επιστρέφουν όταν βρουν τα δύσκολα μπροστά. Αυτοί είναι οι ρομαντικοί τύποι και σ' αυτή την κατηγορία μάλλον ανήκε η κυρία Λωτ, βλέπεις, πονηρούλη αναγνώστη, τα Σόδομα και τα Γόμορρα είχανε κι αυτά τη γλύκα τους
- Υπάρχουν επίσης αυτοί που κοιτάνε πίσω για να θυμηθούν ό,τι άσχημο πέρασε, είναι οι μαζοχιστικοί τύποι, αλλά μη βιαστείς να τους επικρίνεις, αναγνώστη. Γιατί οι άσχημες αναμνήσεις, τα βάσανα και οι στενοχώριες θα τους χρησιμεύσουν για να συγκρίνουν τη συνέχεια του ταξιδιού και να τη βρουν μακράν καλύτερη. Είναι οι, με μια διαταραγμένη αλλά σαφώς αποτελεσματική διεργασία, αισιόδοξοι τύποι
- Έπειτα υπάρχουν οι άνθρωποι που κοιτούν πίσω επειδή φοβούνται να κοιτάξουν μπροστά. Στην κατηγορία αυτοί ανήκουν πολύ περισσότεροι απ΄όσο νομίζεις, μάλιστα πολλοί καταφέρνουν να ενταχθούν σε μια από τις δυο πρώτες ενώ ανήκουν αναμφισβήτητα στον παρόντα τύπο της κότας.
- Και τέλος, αναγνώστη, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αποφασίζουν να μην κοιτάξουν πίσω γιατί αυτό απλούστατα θα τους αφαιρέσει χρόνο από το να κάνουν ένα βήμα μπροστά.
Όσο περισσότερο πλησιάζουμε αυτή την κατηγορία, τόσο εγκύτερα είμαστε από το να μην καταλήξουμε συσκευασία Κάλας στο κυριακάτικο τραπέζι σαν την για πάντα ανώνυμη γυναίκα του Λωτ.
Α, και φυσικά να απολαύσουμε περισσότερο τους νέους προορισμούς και το ταξίδι γενικότερα. Περνάς καλύτερα σαν ταξιδιώτης παρά σαν αλάτι, ne c' est pa?*
* (="έτσι δεν είναι;", βρε, πού ταξίδευες την ώρα των Γαλλικών;)
