Της Φάνης που κακοπάθησε

Νόμιζες ότι θα αφιέρωνα το σημερινό post στον μακαριστό Χριστόδουλο, αναγνώστη μου, έτσι; Και όμως όχι, δεν είναι ούτε της ιδιοσυγκρασίας, της αρμοδιότητας, του στυλ ή του ενδιαφέροντός μου τελοσπάντων να ασχοληθώ με τη σημερινή φυγή του αρχιεπισκόπου από τα εγκόσμια. Τον έχουν κρίνει ούτως ή άλλως και θα τον κρίνουν τόσοι πολλοί που θα θεωρούσα το λιγότερο εξευτελιστικό για την προσωπικότητά μου να μπω σε μια λίστα ανθρώπων η οποία αποτελείται από αιμοσταγείς εκδικητικούς γενειοφόρους μέχρι τον Κουναλάκη. Αντιθέτως θα αφιερώσω το σημερινό post στην αφανή ηρωίδα της ημέρας που η συμμετοχή της στην επιμνημόσυνη δέηση παρόντος του εκτεθέντος και πλήρως στολισθέντος σαρκίου του μακαριστού μού υπενθύμισε πως της οφείλουμε όλοι έναν φόρο τιμής επίσης ή αλλιώς Φάνη, αγάπη μου είσαι θεά!
Ανοίγω τελεβιζιόν και πέφτω στην εν λόγω δέηση και μπανίζω την υπουργάρα Φάνη το μόνο πολιτειακό παράγοντα ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης υποθέτω. Ενθυμούμενος ένα post κάποια χρόνια πριν μου σκάει πως άμα κάποιος βουλευτής αξίζει να θεωρείται "στρατιώτης" της παράταξης της Δεξάς, αυτός είναι η Φάνη. Την έχουν τη γυναίνα κάτι σα συνδυασμό Φιλιπινέζας και Ζήνας, διότι μην προκύψει βρωμοδουλειά, κατ ευθείαν τη Φάνη. Ασφαλιστικό; Η Φάνη. Ολυμπιακοί; Η Φάνη. Πεθαίνει δεσπότης και θέλουμε εκπρόσωπο στη Μητρόπολη στην ώρα του και με το πένθος αυτοκόλλητο στο μάτι; Ποιον άλλο; Τη Φάνη!
Φάνη αγάπη μου εγώ σε γουστάρω κι άσε τις κακές γλώσσες να λένε. Διότι γλώσσες είναι, θα λένε, που λέει και η γιαγιά μου. Να ξέρεις όμως πως άμα σε δούμε να βγάζεις βόλτα τα δίδυμα ή να πλένεις με το λάστιχο την αυλή στη Ραφήνα το ξερό σου το κεφάλι θα τα φταίει που τρέχεις από δω κι από κει και δουλεύεις. Δεν κοιτάς άλλους υπουργούς που μόνο κάθονται, ονόματα δε λέμε υπολήψεις δεν θίγουμε; (επειδή είναι ήδη θιγμένες, διπλές δουλειές θα κάνουμε;)

Κροκοδείλια δάκρυα

Οι Άγγλοι οδοντίατροι οδεύουν στο δρόμο του Μαρξ, της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Μαο τσε Τουνγκ και εσύ κάθεσαι, αναγνώστη, επαναπαυόμενος στις δάφνες και στο φραπόγαλό σου! Δε θα σε κουράσω πολύ όμως, ένεκα δεύτερο ποστ σήμερα, αλλά φωνάζει αυτή η ειδησάρα, δε γίνεται να μη στη γράψω. Σαν Ιωάννης ο Ευαγγελιστής λοιπόν και σαν άλλος Εθνικός Σταρ Ευαγγελόπουλος αφήνω το κορμί και τα ακροδάχτυλά μου στην είδηση για να γραφεί από μόνη της:
Ήτανε, που λες, δυο οδοντίατροι στο Cheltenham της Δυτικής Αγγλίας (γκέι ζευγάρι ή όχι, δεν το κατέχω) οι οποίοι απφάσισαν να βάλουν για σήμα στο οδοντιατρικό τους κέντρο "The Dental Practice" έναν κροκόδειλο. Σκεφτήκανε πόσες καβάτζες γομφίους έχει το ζωντανό, λένε θα κάνει τη σύνδεση ο πελάτης, υπολογίζανε βλέπεις στη βρετανική ευφυΐα και φλέγμα (sic), θα πιάσει ο κροκόδειλας! Και ως εκεί καλά. Αυτό όμως που δεν υπολογίζανε ήταν ότι η πολυεθνικάρα εταιρία ρούχων με σήμα έναν παρόμοιο κροκόδειλο (σιγά μην τους κάνω και διαφήμιση, κατάλαβες εσύ, γάτα αναγνώστη) θα τους έκανε μια μηνυσάρα από δω μέχρι το Μπάκιγχαμ. Διότι μην κυκλοφορήσει πιο πιασάρικος κροκόδειλος από τον δικό τους, κάτι παθαίνουν αυτοί. Λες κι έχουν υπογράψει σύμβαση με τον Αμαζόνιο και πληρώνουν μερίδιο στον κροκοδείλιο πληθυσμό για να χρησιμοποιούν τις μούρες τους για μόστρα; Αυτά σκέφτηκαν πάνω κάτω και δυο απανωτά δικαστήρια που δικαίωσαν τους οδοντογιατρούς και τώρα η Lacoste (το' πα, δεν άντεξα) έμεινε με τον αλιγάτορα στο χέρι και πλήρωσε και κάτι ψιλά (1,500 λίρες) για δικαστικά έξοδα. Ε, μα λύσσαξαν κι αυτοί, καλά να πάθουν!
Και απευθύνομαι σε σένα, Έλληνα ελεύθερε επαγγελματία, γιατρέ, ιδιοκτήτη μπουζουξίδικου, προποτζίδικου, πατσατζίδικου και περιπτέρου άμα λάχει, καθώς και παντός καταστήματος και επαγγελματικής στέγης χωρίς ή με χάλια έμβλημα. Γιατί δεν αρχίζουμε να χρησιμοποιούμε όλοι για λόγκο μπεζ/καφέ καρώ τετράγωνα, μπας και τσατιστεί και πάρει τον πούλο και ο Μπέρμπερης που στο λαιμό μου κάθεται από τότε που έσκασε μύτη στην Ελλάδα και τον φόρεσε και η κουτσή Μαρία;

Θέλει ο μακάκας να κρυφτεί

Τον γνώρισες μέσα από το Αλ Τσαντίρι, και μη μου πεις ότι δεν το έχεις δει ποτέ, κουφαλίτσα αναγνώστη, γιατί δε θα σε πιστέψω. Στη συνέχεια τον άκουσες από τη διένεξη του "σατιρίστα" (με πολλά γκούχου- γκούχου) Λαζόπουλου με τον Καρβέλα (αλά μπρατσέτα με τον "φούστη"), και δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις αποκαλέσει έναν τουλάχιστον φίλο σου με το προσωνύμιο του συμπαθέστατου ανθρωποειδούς. Και τώρα ο μακάκας έρχεται να σου αποδείξει το πόσο δίκιο είχες, αναγνώστη μου, γιατί εκτός από κουφαλίτσα είσαι και γάτα, με το να κάνεις χρήση του ονόματός του.
Διότι έρευνα του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου της Σιγκαπούρης σε ενημερώνει ότι ο αρσενικός μακάκας, προκειμένου να κάνει σεξ με το θηλυκό μακάκα, πρέπει να πληρώσει κάποιο αντίτιμο. Όχι, ούτε καρύδες, ούτε λεφτά (είπαμε, έχει και η μακακία τα όριά της) αλλά πρέπει να κάτσει να ξεψειρίσει τη μακακίνα για κανένα δεκάλεπτο προτού αυτή του κάτσει. Βέβαια μπορεί να μου πεις κι εσύ ότι απλά ο μακάκας είναι λίγο υποχόνδριος, λίγο φοβάται τα αφροδίσια, οποτε σου λέει ας την καθαρίσω λίγο τη βρώμα όσο μπορώ πριν πάω μαζί της. Φευ όμως, αναγνώστη, πλανάσαι πλάνην οικτράν! Γιατί και για να δεις ότι όλα υπακούουν στους νόμους της αγοράς (προσφορά/ ζήτηση/ εκπτώσεις) κι ότι το όλο concept είναι μια δόλια πλάνη της μακακίνας, σύμφωνα με την έρευνα, αν υπάρχουν και άλλες θηλυκές τριγύρω ο χρόνος ξεψειρίσματος πέφτει από 15 σε 8 λεπτά, γιατί και η μακακίνα πιθηκοειδές είναι, δεν είναι καλόγρια, το πουλάει μεν, αλλά το θέλει κι όλας.
Και πες μου τώρα άμα βλέπεις εσύ διαφορά μεταξύ μακάκα και μαλάκα. Διότι άμα δεν ήτανε μαλάκας ο μακάκας, θα γινόταν γκέι και θα πήγαινε με αρσενικούς μακάκες, που δεν θέλουν και ξεψείρισμα. Και μη μου πεις ότι ο μακάκας που τον παίζει μπροστά σ' όλη τη ζούγκλα και μακακίζει και άλλα ζώα (βλέπε ανάλογα http://youtube.com/watch?v=ZPFTuRBAyqQ http://www.youtube.com/watch?v=IdfcywKg9J0&NR=1) έχει τέτοια κολλήματα. Αλλά τώρα βλέπεις πόσο δέσμιοι είμαστε οι αρσενικοί μακάκες στα δόλια παιχνίδια των πανούργων θηλυκών μακάκων με πανουργία γυναίκας αράχνης: "όχι πρώτα θα με ξύσεις ρε, που να κωλοχτυπιέσαι, και μετά θα σου κάτσω".
Το εν λόγω Πανεπιστήμιο βέβαια καταλήγει ότι αυτό που συμβαίνει είναι ότι " οι βιολογικές δυνάμεις της αγοράς μπορούν να εξηγήσουν κοινωνικές συμπεριφορές", που με λίγα λόγια συνοψίζει και το δικό μου συμπέρασμα, ότι τη μακακία και την πουτανιά την είχαμε στο αίμα μας πριν ακόμα σταθούμε στα δύο πόδια.

Με το καρώ στην κρεαταγορά: καλωσήρθες 2008!

Την παραμονή του 2008 δυο αλλούτεροι κόσμοι συγκρούστηκαν μπροστά μου. Καλά, μη φανταστεις και το Star Wars, αναγνώστη, αλλά ήταν ένας διάλογος πολιτισμών εποικοδομητικός και σίγουρα όχι με την κατάληξη που θα περίμενα.
Του πατέρα μου, που λες, ένεκα που είναι Σκορπιός, σε κλιμακτήριο, και γεννημένος στη στερημένη ελληνική επαρχία τη δεκαετία του '50, του' ρχονται κάτι ιδέες πού και πού, που αδυνατώ να κατανοήσω, αλλά προσπαθώ το κατα δύναμιν να μη σνομπάρω. Μια από αυτές ήταν να πάμε για τα ψώνια του πρωτοχρονιάτικου τραπεζιού στην αγορά της Χαλκίδας. Ε, και δεν πάμε, λέω το στερημένο υγιή Οιδιπόδεια πρότυπα τέκνο; Να πάμε πατέρας και γιος για τέτοια ψώνια, ή γενικότερα να κάνουμε κάτι μαζί, θα είχαμε να το κάνουμε καμιά δεκαπενταριά χρόνια!
Κινάω λοιπόν για την κρεατοψαραγορά της ωραίας επαρχιακής πόλης- Ευβοϊκής πρωτεύουσας- παλλίροια, και ένας καινούριος πολύχρωμος διαφορετικός κόσμος ξανοίγεται μπροστά μου:
Χασάπηδες με ΄γυαί πατομπούκαλο αλλά μάτι γαρίδα, μανάβηδες που αμπαλάραν τα ραδίκια με ταχύτητα κατοστάρη, ψαράδες με σλανγκ τράτας, ζευγάρια ρουστίκ καταναλωτών αγκαζέ. Που εγώ τον μικρόκοσμο της αγοράς τον ξέρω από την Ερμού: τον καταναλωτή ένα ένα διπλότυπο ψώνιου (ψώνιο που κουβαλάει ψώνια) και τον έμπορο-πωλητή βιολιστή στη στέγη wannabe Stella McCartney. Και βλέπω ξαφνικά άλλα πρότυπα διανθίζονται εμπρός μου: είτε πουλούσαν κρέας, ψάρια ή λάχανα, είτε ξεδιάλεγαν πηχτές για πατσά, είχαν κάτι το διαφορετικό κάτι που τους ξεχώριζε από τους ανθρώπους που έχω συνηθίσει σε παρόμοια backgrounds. Ίσως είναι δύσκολο να το περιγράψω, αλλά ήταν άνθρωποι που ταίριαζαν στο περιβάλλον τους και έτσι έβλεπες πως δεν ήταν καθόλου ψεύτικοι. Απλά το΄ χανε, ρε παιδί μου, το να πουλάνε σαργούς και καραβίδες, και δεν το λέω καθόλου υποτιμητικά. Κάναν αυτό που θέλαν ή αυτό που τελοσπάντων τους έτυχε να κάνουν, και το κάναν όσο καλύτερα μπορούσαν και το υποστήριζαν, κι αυτό έβγαινε καλό, έβγαινε αληθινό.
Και φυσικά η εικόνα μου με το καρώ μου παντελόνι, αραχνοΰφαντο φουλάρι και ημίπαλτο με σηκωμένο το γιακά, με την κωνική συσκευασία με την κουτσομούρα στο χέρι και με φόντο τις γουρουνοκεφαλές και τα αντίδια και τους ζοχούς σωρηδόν ήτανε για cover avant garde περιοδικού που εγώ με τρέλλα θα αγόραζα. Και εκεί που λες ότι με τέτοια εμφάνιση θα μου ρχόταν το αντίδι και το μαρούλι στο κεφάλι, όχι μόνο δεν έγινε, αλλά παραδόξως δεν ένιωσα καθόλου άσχημα, καθόλου έξω από τα νερά μου. Και μη βιαστείς να με αποκαλέσεις γουρούνι ή σκουμπρί!
Αυτό που εννοώ είναι ότι θα περίμενα έναν άνθρωπο με το δικό μου look ο κόσμος της κρεαταγοράς να με κοίταζε με λίγο σηκωμένο φρύδι το λιγότερο. Ο μόνος λόγος που σκέφτομαι, γιατί με τέτοιο ντύσιμο απαρατήρητος δεν περνάς, αγάπη μου, στους πάγκους, είναι ότι ίσως να υπάρχει μια δόση, έστω και μικρή, αυθεντικότητας στο στυλ που ενεδύθην, και ίσως γι αυτό αυτοί οι άνθρωποι, οι αυθεντικοί σε κάτι άλλο, δεν ξενίστηκαν. Ή ίσως βέβαια η δική μου έκσταση μπροστά στα τσιγκελωτά μουσχάρια, την εσάνς τσιπούρας και τους σωρούς μαρουλιών στα τελάρα δε με άφησε να το δω.
Ό,τι και να συνέβη εγώ αισθάνθηκα υπέροχα σ' αυτό το ορίτζιναλ νατίφ περιβάλλον, και την επόμενη φορά που θα προκύψει η ευκαιρία βόλτας στην κρεατο/ψαρο/λαχαναγορά, με πατέρα η όχι, δε θα σνομπάρω. Θα βάλω το λαμέ πουκαμισάκι μου και βουρ για κουτσομούρα!!