Κακλαμάντζαρος ή Νικήτας Αντουανέττα ή Αλόρζ ανφάν ντε λα πάρτη

Δεν λέει να το καταλάβει με τίποτα ο Ομέρ-Πριόνης, ε;
Αφού θεώρησε πως η πιο καίρια δράση του την εβδομάδα που πνιγόμασταν στα σκουπίδια, τους αρουραίους και τις κατσαρίδες ήταν να βγει από την τρυπα του και να δηλώσει... ξανά υποψήφιος για δήμαρχος Αθηναίων, χθες φωταγωγόντας το φετινό χριστουγεννιάτικο δέντρο επανήλθε απειλώντας τους Αθηναίους ότι και του χρόνου θα είναι μαζί μας για να ανάψουμε το δέντρο στην πλατεία Συντάγματος. Πάλι καλά, βρε Νικήτα, πήγε η ψυχή μου στη θέση της. Γιατί αν δε βάλω στην πρίζα φωτοσωλήνα με ηχητική υπόκρουση τον πόντικα στη σκουπιδοσακούλα και εσάνς μουχλιασμένης μπανανόφλουδας εγώ Χριστούγεννα δεν καταλαβαίνω.
Ο Νικήτας μου θυμίζει λίγο τη Μαρία Αντουανέττα που ενώ εκατομμύρια εξαθλιωμένοι Γάλλοι ψωμολυσσούσαν, δεν έφτανε που πίστευε πως μπορούσαν να αρκεστούν στο παντεσπάνι, αλλά είχε το θράσος να το δηλώσει κι όλας!
Αυτό στο οποίο από τη μεριά μου επαφίεμαι εγώ τώρα σαν νέος Ντελακρουά, μιας και πιάσαμε τους Γάλλους, είναι το νεοδημοκρατικό πόπολο αντάμα με το νέο Ροβεσπιέρο Σαμαρά να οδηγήσουν το Νικήτα εκεί που του πρέπει: στην πολιτική γκιλοτίνα.
Βιβ λα Φράνς!

Στου εργένη το κασίδι ή Έγκλημα και Τιμωρία

Υποθέτω πως κάπως έτσι ξεκινούν όλες οι τραγωδίες.

Έχεις τελειώσει τις σπουδές σου, όπως εγώ, έχεις βρει μια τίμια δουλειά, όπως εγώ, μετά από αιώνες ψυχοθεραπείας καταφέρνεις να μετακομίσεις μακριά από τους γονείς σου, όπως εγώ, και έρχεται ένα Σάββατο που μετά από απανωτά τραπεζώματα στων γονιών σου, όπως εγώ, έρχεται η ώρα που θα περάσεις το πρωινό μόνος σου κάνοντας... τις δουλειές του σπιτιού. Όπως εγώ.

Εντάξει, έχεις κάνει και φοιτητής μακριά από το σπίτι, Ελλάδα ή εξωτερικό δεν πολυέχει σημασία, οπότε ξέρεις πως το φαγητό που θα μαγειρέψεις και το σφουγγάρισμα που θα ρίξεις δε θα είναι ποτέ όπως της μαμάς. Έρχεται λοιπόν η στιγμή, εκεί ανάμεσα σε πλυντήριο και πιάτα, που σε βαράει κατακούτελα ο φόβος ότι αυτό θα συμβαίνει για πάντα. Και εκεί που πας να συνέλθεις σου τηλεφωνεί από κάποια υπηρεσία κάποια κοπέλα που εργάζεται τα Σαββατοκύριακα, για να σου πουλήσει το τάδε δάνειο, κάρτα ή σύνδεση κινητού. Και εκεί που ακούς τη γλυκειά φωνή αυτού του πλάσματος που ονομάζεται γυναίκα, ο εγκέφαλος μπαμπουΐνου σου, κάνει την τρελή σύνδεση: Γιατί να μην αναβάλω τα βασανιστήρια ες αεί αντικαθιστώντας τη μαμά με τη σύζυγο; Ναι, ναι, είναι και τόσα και τόσα άλλα, αλλά είσαι και τόσο μα τόσο έτοιμος να εγκαταλείψεις την ελευθερία της εργένικης ζωής για ένα φρεσκομυρισμένο σπίτι και ένα φαγητό που τρώγεται, και κυρίως, με μια κουζίνα κι ένα νεροχύτη που αυτόματα -πώς στο διάολο το καταφέρνουν- λάμπουν από καθαριότητα!

Επειδή εμένα μου πέρασε, αναγνώστη, από το μυαλό, και επειδή ίσως να έχει περάσει και σε σένα που είσαι εργένης, όπως εγώ, έχω να σου πω αυτό που δήλωσε ο Σαμαράς στο Ζάππειο μετά τις δηλώσεις του Καραμανλή τη νύχτα της 4ης Οκτωβρίου: το κεφάλι ψηλά, το κεφάλι ψηλά!

Και να σου υπενθυμίσω ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα, όπως ενδεχομένως και αυτό του γάμου, τα παθαίνουν στον ρου της ιστορίας άνθρωποι και λαοί όταν υποτιμούν την αδυναμίας στην οποία βρίσκονται και πιάνονται κορόιδα. Μη γίνεις μια νέα Μικρασία.

Γιαγιά απ΄ το Λονδίνο

-Πας σε μια γιορτή, ένα γενέθλιο, ένα ρεβεγιόν που λέει ο λόγος..

-Που το θυμήθηκες το ρεβεγιόν; Αλλά ας πούμε ότι πάω..

-Το ρεβεγιόν ένεκα που θέλω να δώσω μια νότα επισημότητας και οικογενειακής εορτής.

-Άντε και την έδωσες και πάω με το δωράκι μου αλά μπρατσέτα. Στο ζουμί.

-Αυτό είναι το ζουμί. Τι δώρο πας;

-Ε ξέρω και γω. Είναι και η οικονομική κρίση και με βλέπω να υιοθετώ παλιακές τακτικές των γονιών μας. Δεν ξέρω και πως τα κάνουν αυτά τα οικογενειακά. Γλάστρα; Ένα μπουκάλι κρασί που το συνηθίζαμε και στο Λονδίνο; Κάνα ξίδι τελοσπάντων ή διακοσμητικό. Δεν είμαι και εξπέρ σ΄αυτά!

-Λοιπόν πες ότι πας και έτσι κύριος που είσαι με την περικοκλάδα σου ή την ουισκάρα στο χαρτί, ή ένα iPod που λέει ο λόγος, και οι οικοδεσπότες αποφασίσουν να σου κάνουν κι αυτοί ένα δώρο..

-Ααα, ασυνήθιστο, αλλά γιατί όχι; Αυτή η μονόπλευρη συνήθεια ποτέ δε μ΄άρεσε!

-Και το δώρο των χοστς σου είναι δυο φωτογραφίες...

-Φωτογραφίες;

-Τους. Δυο πορτρέτα του ζευγαριού σε επίσημη πόζα.

-Τι, εγώ να τους πάω το φίκο κι αυτοί να μου δωρίσουν τις φάτσες τους κορνιζαρισμένες; Τι γυφτιές είν΄αυτές; Τη γιαγιά μου επισκέφθηκα να κοτσάρω το ενσταντανέ πάνω από το τζάκι; Αλλά τι κάθεσαι και σκέφτεσαι κι εσύ; Δε συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Πρέπει να είσαι πολύ ζώο για να κάνεις τέτοιο δώρο. Άσε που ο άνθρωπος που το παίρνει τι να πει; Εγώ θα χα μαυρίσει από την ντροπή μου.

-Λοιπόν ο χθεσινός επισκέπτης μας δε χρειάστηκε να μαυρίσει, ήταν έτοιμος. Ο πλάνετμαν Ομπάμα, λοιπόν, επισκέφθηκε τη βασίλισσα της Αγγλίας της δώρισε κάτι πολύ στυλάτα μαζί κι ένα άι ποντ, κι αυτή η κακορίζικη με τον αραχνοΐσκιωτο τον άντρα της αντιδωρίσανε στον Ομπάμα και τη γυναίκα του τα πορτρέτα τους, να τα βλέπουν να τους θυμούνται να τους χαίρονται!

-Ποιους, καλέ, να χαίρονται; Τη γριέντζω και το απολίθωμα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού; Τέτοια πετριά και ο Ομπάμα;

-Τι να πει ο άνθρωπος; Κοκκίνισε, πρασίνισε, αλλά τα πήρε τα δώρα. Και σε ρωτάω, τώρα, εκτός που δεν έχει τι να τα κάνει τα κάδρα, τι άποψη να ΄χει για τους Άγγλους; Μα τόσο ματαιόδοξοι; Και στα γεράματα;

-Κοίτα λίγο, νομίζω πρέπει να δείξουμε κάποια κατανόηση στη στάση της Μπέτυ. Βασικά πιστεύω ότι η αιτία της γυφτιάς δεν είναι ματαιοδοξία, αλλά η οικονομική κρίση. Γιατί η κρίση, βλέπεις, δε γνωρίζει παλάτια και καλύβες. Κι η καημένη η Ελισάβετ τι να κάνει, σου λέει μη γίνουμε ρέζιλος και στα Αμερικανάκια, που ούτε τσάι λίπτον δεν έχω να τους τρατάρω, που είναι τα παλιά τα μεγαλεία, που ρουφιάνα κρίση με γονάτισες, ε, κατεβάζει δυο κάντρα από το χωλ, τους τα τυλίγει σε βικτωριανή ταπετσαρία, που όσο να πεις την έχουνε μπόλικη, κι από δω παν κι άλλοι. Τι να κάνει; Να τους αφήσει να φύγουνε με άδεια χέρια; Τώρα όσο για τα πορτρέτα τι ήθελες να τους έδινε; Τη γκαμήλα και τον Κάρολο; Άσε που αυτά θα τα δείχνει στα εγγόνια του ο Ομπάμας και θα λέει να ο παππούς και η γιαγιά πριν έρθουν απ΄τη Χαβάη.

-Καλά, αυτό αν ο Ομπάμα δεν "ξεχάσει" τα πορτρέτα στις ντουλάπες του ξενοδοχείου ή όπου μένει τέλοσπάντων.

-Μπα, εδώ που τα λέμε με τέτοια κρίση, δεν τα βλέπω τα Ομπαμοεγγόνια να προλαβαίνουν τις προσωπογραφίες του βασιλικού παπουδοζεύγαρου. Τον βλέπω τον Ομπάμα να τα βγάζει σε δημοπρασία μόλις πατήσει η πατούσα Ουάσιγκτον Ντι Σι. Τζάμπα και το i Pod.
-"Γαμώ την εξωτερική πολιτική μου, γαμώ", θα λέεει ο Ομπάμας από μέσα του κλαίγοντας το γκάτζετ, "Χάθηκε να μας αποικούσαν οι Ελβετοί;"

Γνωμικό της ημέρας:

Φοβού τους βασιλείς κορνίζες φέροντας

Ο χωρισμός κι ο εθισμός τον πρώτο χρόνο χαίρονται

Τη μέρα εκείνη δεν πέθανε κανείς. Έτσι ξεκινά ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα πέρυσι. Και έτσι ξεκίνησε η χθεσινή ημέρα, παρ' ότι οι οιωνοί έδειχναν έτοιμοι για το αντίθετο. Ήταν η πρώτη μέρα χωρίς αυτό. Η πρώτη μέρα μετά από δυο χρόνια. Που η μέρα ξεκίνησε, συνεχίστηκε και τελείωσε χωρίς ούτε μια επαφή μ΄αυτό. Και αυτό που με εξέπληξε περισσότερο ήταν πως δε μου έλειψε καθόλου. Και πως οι προηγούμενες μέρες δυο ολόκληρων χρόνων που όποτε δεν μπορούσα να έχω πρόσβαση σ΄αυτό δεν ένιωθα ο εαυτός μου ίσως και να μπορούσα να τις είχα περάσει πιο δημιουργικά. Κανείς δεν πέθανε, κανείς δεν γεννήθηκε, η μέρα ήταν η ίδια όπως και πριν αυτό μπει στη ζωή μου. Με κάνει αλήθεια να αναλογίζομαι πόσο εύκολο ήταν στην πράξη. Ακόμα και το τσιγάρο ήταν λιγότερο εύκολο να κοπεί από αυτό. Και μου έδωσε ένα μάθημα για μένα και για τη σημασία των πραγμάτων που γίνονται μιθριδατικά συνήθεια και μετά ρουτίνα και μετά δεύτερο πετσί. Και πως η αλήθεια ήταν και είναι εκεί έξω, μακρυά από αυτό. Ευτυχώς που δεν έπαψε να βρίσκεται εκεί έξω όσο εγώ φορούσα τις παρωπίδες του εθισμού μου και ζούσα σε έναν ιδιωτικό δικό μου κόσμο (με τη διπλή έννοια του ιδιώτη, δηλ. και του ηλίθιου). Και η μέρα αύριο θα είναι πολύ πιο γεμάτη γιατί η ενέργεια που αυτό μου ρουφούσε θα πάει αλλού. Σε πράγματα ίσως παλιότερα και πιο απλά, αλλά που είχα διαλέξει ο ίδιος. Βέβαια λένε ότι πρώτα βγαίνει ή ψυχή και μετά το χούι του ανθρώπου, αλλά χθες έμαθα ότι μπορεί κανείς να έχει λόγο και στο χούι του, όταν πια δεν πάει άλλο. Έτσι ξεγράφτηκα από το Facebook.

Ο Ομπάμα Φιλέλλην

Βέβαια, διότι αν ήταν να παίρνουμε στα σοβαρά, αναγνώστα, τους τηλεδημοσιογράφους, άκρη δε θα βγάζαμε και χαΐρι δε θα βλέπαμε επίσης. Οπότε αφήνοντας Χατζηπρετεντεροτράγκηδες στην απέξω μπορείς χαλαρά να δεις πόσο ειλικρινής και φιλικός απέναντί μας είναι μεσομακροπρόθεσμα πάντα ο νέος πλάνετμαν ο Μπαρακομπάμα. Λυσσάξανε τα ζώα ότι όλοι οι πρόεδροι κάπτεν Αμέρικα που ποτέ επισκέφτηκαν την Τουρκιά ήρθαν κι από δω, για να μη διαταράξουν τις ισορροπίες. Σου λένε δηλαδή χωρίς να ντρέπονται μπροστά στα μούτρα σου ότι οι σχέσεις μας με την Αμερική σε σύγκριση με την Τουρκιά είναι εντελώς ισορροπημένες. Όλες αυτές τις φορές δηλαδή που στήναμε κώλο ως τώρα και φτάναν οι Τουρκαλάδες μέχρι τη Ραφήνα και κανείς δεν έλεγε κουβέντα, οι σχέσεις ήταν ισορροπημένες, και επίσης ότι δική σου αυταπάτη ήταν, φοβικέ Έλληνα, ότι το Αμέρικα έκανε πλάτες στους Τούρκους.

Ο Ομπάμας θα 'λεγα αναγνώστη μου, ότι είναι πολύ ειλικρινέστερος των άλλων (που δεν ήταν και πολλοί μη φανταστείς, ο Μπιλ ο σαξοφονιάς και ο Αϊζενχάουερ, δε μας καταδέχτηκε και κανένας άλλος αν δεν απατώμαι). Κι αυτό γιατί αντί να μας κοροϊδέψει με φανφαροεσπερίδες και στεφάνια στον άγνωστο το στρατιώτη μας δείχνει κατάμουτρα ότι η Αμερική μας έχει και χεσμένους σε σχέση με την Τουρκία, που είναι η πραγματικότητα εδώ και αιώνες. Στο δικό μας το χέρι είναι να το πάρουμε χαμπάρι και αντί να παρακαλάμε και να κλαιγόμαστε για δώσε και μένα μπάρμπα (Σαμ πάντα) καρναβαλίστικες επισκέψεις- πομφόλυγες, να δούμε τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους.

Τραγούδι του κυριακάτικου τραπεζιού:

Κάθε πρωί που κίναγα να πάω στην Τουρκιά, φεύγαμε με τη Χίλαρυ την κιμπάρισα,

κάθε πρωί σκαρώναμε μαζί με τον Ταγίπ, να φτάσουνε οι Τούρκοι μέχρι Λάρισα!!

(προαιρετικό): κι αρμενίζανε στο πέλαγο φρεγάτες του Ταγίπ...

κι ύστερα εφ δεκάξι, που 'χαν πετάξει ,στο εφ άι αρ

φτάσανε της Ραφήνας, μα εκεί ο μήνας έχει εννιάάάάάά!!

Εαν ταις γλώσσαις των ανθρώπων μιλώ και των αγγέλων...

Στο δρόμο μου για το Δρομοκαΐτειο βρήκα την παραπάνω αγγελία τοιχοκολλημένη έξω από το σταθμό Μετρό του Αιγάλεω. Αν κανείς καταλάβει τι διαφημίζει ο ξυγγράφων, ας μας ανοίξει κι εμάς τα μάτια!

Καφές με τον Τσαρούχη ή κάτι δεν πάει alpha-δι!

Όταν ανοίγεις, αναγνώστη, πρωινιάτικα τηλερόραση και βλέπεις Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, λες με το μισογλαρωμένο μάτι και τον κατήμαυρο καφέ στο χέρι "πώς πήγε το άτιμο το χέρι Σκάι ή ΕΡΤ3 αχάραγα" και συνειδητοποιείς ότι έχεις βάλει Μενεγάκη, σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. Διότι όταν μετά από δεκαπέντε χρόνια σόλο Πέγκυ Ζήνα, Νότη Σφακιανάκη και Βασίλη Καρρά, σου 'ρχεται ένα πρωί εθνική πινακοθήκη και κουβέντα για το Χατζηκυριάκο-Γκίκα, τότε ή η Ελένη όντως μας δούλευε τόσα χρόνια και κρύβει μέσα της μια μικρή Ντεριντά ή κάτι εκεί στα βαυαρικά λημέρια του Alpha δεν πάει καλά. Θα ξεχάσουμε δηλαδή κι αυτά που ξέραμε!

Πινδαρικό δίστιχο της ημέρας:

Και με τη Λαμπράκη Βαυαροί χωροφυλάκοι
στης Κάντζας τα στενά, κρεμάνε μες στην αντηλιά, Βολανάκη...

Μεγάλοι Έλληνες ΙΙΙ: Του κωλ(οκοτρών)ου επεισόδιο

Και για να μη σου περάσει από το μυαλό ότι μπορεί να έχασα το κολοκοτρωνοεπεισόδιο χτες βράδυ, αναγνώστη, διάβασε και τα χθεσινά:

Πρώτα απ' όλα ξέχασα να γράψω νωρίτερα γι' αυτό γιατί είχα να βαρεθώ τόσο παρακολουθώντας μια οθόνη, από τον ΄Αλέξανδρο΄ του Όλιβερ Στόουν, που τον ψιλοπήρα στη μάχη της Ισσού και ξυπνάω και βρίσκω το στρατηλάτη στις Ινδίες να κοιτιέται μες στα μάτια (σου μίλάω για κάρφωμα κανονικό) μ' έναν ελέφαντα. Πέντυε όνειρα είχα δει μέχρι να κάνει την απόσταση Ιράν-Ινδία, που όσο να πεις δεν είναι και Μοναστηράκι-Θησείο.

Που λες από το κολοκοτρωνοεπεισόδιο λίγα μου μείνανε, καθώς τα' σκιαζε η βαρεμάρα και τα πλάκωνε η βλακεία, δια στόματος παρουσιάστριας ειδήσεων που κάτι μου λέει ότι θέλει πολύ να γίνει ένα υβρίδιο Χούκλη και Στάη (απ' τη Στάη το μαλλί μόνο) αλλά δε μ' έπεισε!

Το μόνο που μου 'μεινε επειδή πέθανα στα γέλια με το μέγεθος της μαλακίας ήταν ότι ο γέρος του Μωριά ήταν και πολύ περιζήτητος γαμπρός στη Μεγαλόπολη του 18ου αιώνα, κάτι σαν Τζουντ Λω με μουστάκι, και κακιώσανε όλες οι άλλες τσούπρες όταν παντρεύτηκε μια. Ότι ας πούμε το πρόβλημά της τής βλάχας του 1790 δεν ήτανε να επιβιώσει και να φτάσει τα 30 χωρίς να τη βιάσουν, πουλήσουν ή στείλουν χανούμισσα στον Αλή Πασά, αλλά να πάρει το γαμπρό-κελεπούρι!
Άσε τις παιδικές αναμνήσεις της Σίας της Κοσσιώνη από το σχολείο. Ότι, λέει, παρουσίασε το κολοκοτρωνοεπεισόδιο επειδή μόνο αυτόν το μουστακαλή από όλα τα πορτρέτα που είχαν στο δημοτικό ξεχώριζε ανάμεσα στους άλλους. Αντί να κοιτούσε να βρει κάνα πρώτο γκομενάκι να της πιάσει κάνα μπούτι δηλαδή, αυτή καψουρεύτηκε τον Κολοκοτρώνη μπούστο! Και πάλι καλά να λες, αναγνώστη, γιατί άμα ξεχώριζε την εικόνα του Χριστού πάνω απ' την έδρα θα είχε κουβαλήσει το συνεργείο σε Γολγοθές, Βηθεσδά και θάλασσες της Γαλιλαίας; Και θα 'χαμε μετά το Λιακόπουλο να ωρίεται 'Ιησούς Χριστός, ένας Μεγάλος Έλληνας και με τη βούλα του Σκάι';

Απαπα, χίλιες φορές τα Δερβενάκια που τo' χω κι όλας. Αν και, να την πω την αμαρτία μου, αν ήταν να δω τη Σία ΧουκλοΣτάη να μαλλιοτραβιέται με τους Αρμενοπατριάρχες για να μπει στον Πανάγιο Τάφο ή να περπατάει πάνω σε μίνι στρώματα θαλάσσης στη Νεκρά Θάλασσα, δε θα κοιμόμουνα στην προβολή της εκπομπής. Μια φορά γίνονται αυτά.

Δημοτικό της ημέρας (και παραλογή μη σου πω):

Καβάλα πάει στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάει,

τα νούμερα δεν έρχονται, κι ας είναι η νέα Στάη

(παραλαγή του Μωρέως: κι οδύρονται στο Σκάι)

Του Αγίου... ανήμερα

Του Σεντ Πάτρικ ανήμερα, σήμερα, αναγνώστη, και η Ιρλανδική θάλασσα θα' χει γίνει ωκεανός από Γκίνες (τη μπύρα, βρε άμαθε στο αλκοόλ αναγνώστη, όχι το βιβλίο). Μεγάλη η χάρη του λοιπόν του Αγίου Πατρικίου και βοήθειά μας επίσης και λέω να θέσω ένα ψιλοφιλοσοφικό ερωτηματάκι εδώ που κάθομαι κι απελπίζομαι τώρα εδώ, ο μετακαβαφικός:
Εμείς (ως λαός και έθνος γιατί όχι;) γιατί δεν έχουμε κάποιον προστάτη άγιο; Δηλαδή καλύτεροι είναι οι Ιρλανδοί με το Σεντ Πάτρικ, οι Άγγλοι με τον Αι-Γιώργη πάντα καβάλα στ΄άλογο (εμ, καβάλα θα διαλέγανε οι Άγγλοι άγιο, αναγνώστη, τι θα διαλέγανε, ποδαράδα;), οι Σλάβοι ΚυριλλοΜεθόδιο, και ούτω καθεξής οι πολιτισμένοι -λέμε τώρα λαοί της χριστιανικής Δύσης και Ανατολής; Εμείς στο πηγάδι κατουρήσαμε; Εκτός κι αν με το χαρακτήρα που΄χουμε δε μας ήθελε κανείς θα μου πεις αναγνώστη, και θα σε πιστέψω γιατί και δίκιο θα΄χεις.
Κοίτα να δεις όμως πως αλλάζουν τα πράγματα ε; Στην αρχαιότητα σκοτωνόντουσαν οι θεοί ποιος θα μας πρωτοπάρει (εξου και καβατζώσαμε και την ελιά απ΄τη θεά Αθηνά που΄ταν πιο λαρτζ από το γιούφτο τον Ποσειδώνα, που τι να τον κάνουμε το λάκκο με τα λασπόνερα πάνω στο γκρεμνό;) και τώρα στο φτύσιμο;
Α, επειδή αυτό καθόλου δε μουπάει, θα προτείνω στην Ιερά τη Σύνοδο τώρα που θα ξαναπάρουν πίσω τον Άγιο πρώην Αττικής Παντελεήμονα, αυτόν ντε με το ένα εκατομμύριο ευρώ για μια ώρα ανάγκης στην οφσόρ και με τις γκέι περιπέτειες με τους μπιντέδες, αν γίνεται να μας αναλάβει αυτός. Αν πάλι δε γίνεται, και πρέπει ντε και καλά να μας μανατζάρει άγιος κανονικός, προτείνω τον Αι-Βασίλη, που έρχεται μόνο μια μέρα το χρόνο, φέρνει και δώρα, και τι ζητάει ο κακομοίρης, άντε ένα μελομακάρονο, κι έξω απ΄την παράγκα. Αν με τη σειρά του κι αυτός αρνηθεί, τότε προτείνω τον Άγιο Σώστη, που του΄χουμε και έτοιμη εκκλησία στη Συγγρού, άσε που μόνο ένας τέτοιος χρειάζεται στη μιζεροφάση που΄χουμε πέσει. Κάποιος να μας σώσει. Και άμα φάμε και τρίτο άκυρο, τον Άγιο Μαυρίκιο, να την κάνουμε όλοι για εκεί, να κουλάρουμε, να μαυρίσουμε κι όλας.

Μεγάλοι Έλληνες ΙΙ: Πλάτων Ζουζούνης

Μιράκολο, μιράκολο, αναγνώστη! Η Υπατία δεν πέθανε ποτέ, το πνεύμα της Μαρίας Κιουρί δεν έσβησε, το δε φάντασμα της Σιμόν ντε Μποβουάρ σταματήσε να το αναζητάτε! Βρεθήκαν και τα τρία συγχωνευμένα και μετα-μετενσαρκωμένα στην επί ξυρού ακμής της μεταχεγκελιανής φιλοσοφίας διανοήτρια Πέμη Ζούνη, η οποία χτές, στο δεύτερο επεισόδιο των Μεγάλων Ελλήνων, μας παρουσίασε με δόξα και τιμή τη ζωή του Πλάτωνος . Ναι, ναι, αυτουνού με τα μούσια και την Ακαδημία.
Δε θέλω κακεντρεχή σχόλια, αναγνώστη, δηλαδή εσύ καλύτερος θα ήσουνα; Τι θα πει από πού κι ως πού η επιδαύρεια ηθοποιός να διδάσκει διαλεκτική και σωκρατικό λογισμό για τα μάτια του τηλεθεατή σε δεκαεξάχρονα που μαζέψανε με 15 ευρώ την ώρα απ΄το δρόμο; Και κοινωνική πολιτική έκανε η μεταφιλόσοφος Πέμυ, σε πληροφορώ, διότι με την ανεργία που μαστίζει τη γενιά των 700, γλίτωσε 10 πλατωνικούς νεανίες από το έγκλημα, και την τιμωρία σαφώς.
Και γιατί δεν είναι πλατωνική η Πέμυ, αναγνώστη, δεν το πολυκατάλαβα το τελευταίο; Θα ξεχάσω την πλήρως αποτυχημένη -λόγω συγκυριών πάντα, μη νομίζεις- υποψηφιότητά της ως δημοτικού συμβούλου στο πλευρό του γίγαντα της πολιτικής Χρηστάρα Παπουτσή, από την Κολλιάτσου βεβαίως βεβαίως; Τι νόμιζες, άσπλαχνε αναγνώστη, ότι η Πέμυ το΄κανε για ιδιοτελείς λόγους; Σαν και τα μούτρα σου νομίζεις είναι η δεύτερη Κατίνα Παξινού μας, να μην πω και Αιμίλιος Βεάκης; Αν, βρε, είχε εκλεγεί η διανοήτρια Πέμυ δημοτικιά σύμβουλος τότε, θα εφήρμοζε την ιδεατή Πολιτεία του Πλάτωνα, που περιγράφει στο ομώνυμο έργο ο άμοιρος φιλόσοφος, κι εσύ θα ζούσες σε μια ιδεατή Νεφελοκοκκυγία. Αλλά αγρόν ηγόραζες, τότε και μου ψήφισες τη δίμετρη Ντόρα και οι Σκοπιανοί κοντεύουν να ονομάσουν το δημοτικό πάρκο τους Ακρωτήρι Χανίων. Τώρα βέβαια θα μου πεις εδώ δεν κατάφερε ο ίδιος ο Πλάτων να εφαρμόσει το διανικό του πολίτευμα, θα το κατάφερνε η Πέμυ; Και εδώ είναι το λάθος σου, μικρόμυαλε αναγνώστη. Διότι η νέα Χάιντεγκερ-Χέγκελ-Κίρκεγκααρντ και βαρώνος Μυνχάουζεν σε ένα μη σου πω έχει θητεύσει δίπλα σε σκηνοθέτες-σεναριογράφους γίγαντες της διανόησης. Τι Ταρκόφσκι και παπαριές, Χάρης Ρώμας (χριστουγεννιάτικο επεισόδιο Μεν και Δεν πριν 15 χρόνια) και το αποκορύφωμα, ο Κισλόφσκι των μεταφροϋδικών Χριστόφορος Παπακαλιάτης. Και τολμάς και διατείνεσαι ότι ένα τέτοιο κράμμα δεν είναι ικανό να σου διδάξει Πλάτωνα;
Τι-βι Ζάπινγκ, βρε, και πολύ σου είναι, που μου θέλεις και Πλάτωνα. Και αν εκεί ανάμεσα στον Τηλεθεατή και το Τίβο που θα ξεφυλλίζεις, γιατί αυτά σου πρέπουν, πέσεις επάνω στη νέα Κορνηλία Καστοριάδη με κουπ Φιλαρέτης Κομνηνού (που όλες αυτές μοιάζουνε πάνω κάτω, θα το χεις παρατηρήσει μάλλον) θα κλάψεις με μαύρο κλάμα, που επίσης σου αξίζει, καθώς θα αντιληφθείς την ανιδιοτέλεια και την προσφορά της φιλοσόφου στο ευρύ κοινό και την τέχνη, που δεν κραττιέται μακριά από τις αμόρφωτες και κυρίως αφιλοσόφητες μάζες η Πεμάρα.
Άντε, μάτια μου, και μετά το πλατωνοεπεισόδιο περιμένω τη Μάρθα Καραγιάννη να παρουσιάσει τη ζωή του Ευκλείδη.

Ωδή της ημέρας:
Είμαι γυναίκα του μυαλού, όλα τα υπολογίζω,
του Καντ είναι παιδί πιστό, μα βλέπω και το Ρίίίίίίζο!

Η μέρα της μαρμότας

Ημέρα της γυναίκας σήμερα, αναγνώστη, και έχω προβληματιστεί ως προς τη ήσσονα σπουδαιότητα που καταλογίζει αυτή η ανεύθυνη κυβέρνηση στην εν λόγω εορτή.

Διότι σκέψου, παρ΄ότι Κυριακή πρωί, τις άλλες δυο μέρες του έτους που θυμόμαστε και ευαισθητοποιούμαστε πάνω σε άλλες δυο καταραμένες αρρώστιες που έχουν χτυπήσει ανελέητα το ανθρώπινο γένος: το Έιτζ 1η Δεκεμβρίου και κάποιες μορφές καρκίνου διάσπαρτες καρκινικά μες στο χρόνο. Και σε ρωτάω, για τα άλλα δυο κάνουμε συναυλίες, τηλεμαραθώνιους και βγαίνουμε στους δρόμους για να καταφέρουμε την εξάλειψή τους, και για τις γυναίκες μόνο τζάμπα εισιτήρια στο μετρό; Αυτό το πολύ πολύ να βοηθήσει στην εξαφάνισή τους για κάνα τρίωρο από το σπίτι. Χρειάζονται πιο ριζικά μέτρα, κύριε Καραμανλή! Αναλάβετε επιτέλους τις ευθύνες σας ως κυβερνήτης αυτού του τόπου!

Ερώτημα της ημέρας: Αν λάβουμε υπόψην ότι προκειμένου να έχεις συγκεκριμένη μέρα για να σε θυμούνται πρέπει να είσαι επιδημία, επανάσταση ή πρώην πρωθυπουργός, οι γυναίκες επιθυμούν να συνεχίσουμε να τις θυμόμαστε (μόνο) κάθε πρώτη Κυριακή του Μάρτη;

*Η βαρόνη Μάργκαρετ Θάτσερ που πληροί και τις τρεις παραπάνω προϋποθέσεις να μην απαντήσει!

Μεγάλοι Έλληνες Ι: που πήγε η Σλοβενία, οέο;

Μου΄χαν πάρει τ΄ αυτιά, αναγνώστη, με τους Μεγάλους Έλληνες, έχω και μια αδυναμία στην ιστορία και κατσικώθηκα να δω το πρώτο μεγάλο επεισόδιο αφιερωμένο σε έναν κατά την πολύ προσωπική μου άποψη πολύ μεγάλο Έλληνα, τον πρώτο -και τελευταίο- κυβερνήτη της Ελλάδας, και συνονόματο, Ι. Καποδίστρια. Κάτι δε μου΄ κατσε καλά όμως και εδώ θέλω τα φώτα σου. Είχανε λυσσάξει στα προεόρτια της Μεγάλης παραγωγής ότι ο παρουσιαστής του Καποδιστριοεπεισοδίου ντόκτορ Θάνος Βερέμης ταξίδεψε στον τόπο καταγωγής του άτυχου κυβερνήτη Capo D' Istria στη Σλοβενία. Βέβαια στο επεισόδιο που πριν δέκα λεπτά τελείωσε εικόνα δεν είδαμε από την κατά τα άλλα φιλόξενη, φίλη και σύμμαχο χώρα. Και αναρωτιέμαι, τώρα εγώ, με την κακοήθεια που με διέπει, αν ο κυρ-Θάνος -που μόνο παραπονεμένος δεν μπορεί να είναι- ο οποίος έκανε το ταξιδάκι του, πήγε στα ξενοδοχειάκια του, ήπιε τα κρασάκια του και μάτι δεν πήραμε από Σλοβενία μεριά, δικαιούται στο τέλος της εκπομπής σαν αμπελοφιλόσοφος να θέτει ρητορικά ερωτήματα για την ποιότητα της πολιτικής και το ήθος και το έθος του ελληνικού λαού σήμερα. Ένα ερώτημα θέτω κι εγώ σαν μεταΘανικός.

Εκτός κι αν δε μας είπε τίποτα επειδή στη Γιουροβίζιον οι Σλοβένοι δε μας δίνουν ούτε un point, οπότε σιγά μην κάτσει να σκάσει ο μπαρμπά-Θάνος, είπε σιγά μην τους διαφημίσω κι όλας τους αχώνευτους. Ή μπορεί πάλι να θυμήθηκε παλιά στα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα που οι Σλοβένοι μας αφήνανε πάντα πίσω, μια κουτσουλιά λαός. Α, καλά άμα είναι αυτό το δεύτερο, εγώ τον δικαιολογώ, καλά τους έκανε και την έφαγε τη Σλοβενία η μαρμάγκα απ΄το Καποδιστριοεπεισόδιο, έτσι για να μάθουνε οι αδικιορισμένοι οι Οστρογότθοι!*

*που ξέρω ότι δεν είναι Οστοργόγτθοι, αλλά διευκρινήσεις δέχομαι μόνο απ΄τον κυρ-Θάνο τον ταξηδευτή

Τραγούδι της ημέρας: ο κυρ-Θάνος έφυ(α)γε πολυταξιδεεεεεμέεεενος.....

Τα κορμιά και τα μαχαίρια ή Βόδις

-Ξεσηκώσου από τον καναπέ και φύγαμε για Γκάζι

-Μεσημεριάτικα, τρελλάθηκες; Το βράδυ πάει ο κόσμος για ποτό

-Ποιο ποτό, βρε αλκοόλα, μίλησα εγώ για ποτό; Δε θα πάμε να μπεκροπιείς, θα πάμε να μορφωθείς, να μάθεις για τις λειτουργίες του ανθρώπινου σώματος, που, κατ΄ ευφημισμόν κι εσύ έχεις. Στα Βόδις θα πάμε!

-Τα βόδις τι είναι; Ινστιτούτο αδυνατίσματος; Γιατί αν είναι και να μην πιω και να ψοφήσω της πείνας και στη γυμναστική να μου το πεις να μη σηκωθώ από τη ντιβανοκασέλα άσκοπα.

-Καλά έχει βουήξει η Αθήνα με την έκθεση των σωμάτων, βόδι, κι εσύ κοιμάσαι;

-Κάτσε, κάτσε, γιατί κάτι έχει πάρει το μάτι μου σε κάτι γιγαντοαφίσες. Δεν πιστεύω να θες να πάρουμε τις στράτες για να πάμε να δούμε εκείνα τα ξεκοιλιασμένα, επεξεργασμένα, στιλβωμένα, φινιρισμένα πτώματα Κινέζων που εκτίθενται ωσάν εκατόμβη Τουταγχαμώνων στο Γκάζι!

-Εκεί ακριβώς θα πάμε, για να δεις από τι αποτελείσαι, πώς λειτουργεί ο οργανισμός σου, πώς στο διάολο τη ζούμε αυτή τη ρημάδα τη ζωή...

-Πρώτον δε θα δω πώς λειτουργεί ο οργανισμός μου, αλλά πώς δε λειτούργησε ο οργανισμός του άμοιρου του αζήτητου Κινέζου, που κατάντησε μετά θάνατον έκθεμα βορά στα μάτια της κυρά Κατίνας και του κυρ Περικλή. Δεύτερον, άμα ήθελα να ξέρω πως λειτουργεί το σώμα μου να ξεστραβωνόμουνα στην Ανθρωπολογία στο Γυμνάσιο, που έτρεχα για καφέδες και μπουγάτσα Παρασκευή πρώτη ώρα. Και τρίτον και κυριότερον, εσένα πώς θα σου φαινόταν, αφού αποδημήσεις εις Κύριον, να μη σε αναζητήσει κανείς συγγενής, φίλος, γνωστός ή και άγνωστος, και να σε βρει μια ορδή ανθρωπωφάγων σχιστομάτηδων αλεπούδων-γιατρών, να εγχύσουν στο κορμί σου ό,τι γουστάρουν, να το κόψουν, να το ράψουν και μετά να το πάνε και τουρνέ στην επαρχία;
-Κοίτα να δείς, εγώ τα μαχαίρια τα φοβάμαι γενικώς, αλλά αν είναι το σώμα μου να βοηθήσει στην επιστήμη και στη γνώση...

-Ποια γνώση και επιστήμη, βρε αρχάνθρωπε των Πετραλώνων, που εσένα περίμενε η ιατρική μετά το Γιακούμπ για να προκόψει. Το παιχνίδι, βλέπεις είναι ότι το κορμί το δικό σου θα βοηθήσει ανθρωποφάγα μάτια και ευρωφάγες τσέπες (γύρω στα 16 ευρώ το εισιτήριο αν δεν απατώμαι), κι ενώ εσύ θα συνδιαλέγεσαι με τον Επίκουρο και τον Κωνσταντάρα εκεί ψηλά στο περιβόλι του ουρανού, άλλοι εδώ κάτω θα κάνουνε νεκρόφιλο τσιμπούσι με το φουτουριστικό, πλέον, σαρκίο σου.

-Τελικά, ξέρεις τι λέω; Επειδή με το χαρακτήρα που΄χουμε δεν αποκλείεται να καταλήξουμε κι εμείς στα αζήτητα και μετά ποιος ξέρει, έκθεμα στο MOMA ή στην Tate Modern...

-Ναι, εσένα περιμένανε...

-Να πάμε να το ποτίσουμε το κορμί κανένα ξίδι το βράδυ και άστα Βόδις να περιμένουν.

-Έτσι σε θέλω. Ανυπότακτο!

-Κι εμένα όμως το σώμα ποιος θα μου μάθει πώς δουλεύει;

-Θα σου πάρω εγώ στη γιορτή σου το "Μια φορά κι έναν καιρό ήταν το άνθρωπος" για το ανθρώπινο σώμα, που είναι και καρτούν και θα σου είναι πιο εύπεπτο. Τι λες;

-Αναμνήσεις απ΄τα έιτις; Καλά, γι΄αυτά να κόψω όντως φλέβα!

*Δίδαγμα της ημέρας: Οι φίλοι που παραμένουν στην Αθήνα τα τριήμερα-εθνικές επετείους-αργίες είναι ανεκτίμητοι!