Υποθέτω πως κάπως έτσι ξεκινούν όλες οι τραγωδίες.
Έχεις τελειώσει τις σπουδές σου, όπως εγώ, έχεις βρει μια τίμια δουλειά, όπως εγώ, μετά από αιώνες ψυχοθεραπείας καταφέρνεις να μετακομίσεις μακριά από τους γονείς σου, όπως εγώ, και έρχεται ένα Σάββατο που μετά από απανωτά τραπεζώματα στων γονιών σου, όπως εγώ, έρχεται η ώρα που θα περάσεις το πρωινό μόνος σου κάνοντας... τις δουλειές του σπιτιού. Όπως εγώ.
Εντάξει, έχεις κάνει και φοιτητής μακριά από το σπίτι, Ελλάδα ή εξωτερικό δεν πολυέχει σημασία, οπότε ξέρεις πως το φαγητό που θα μαγειρέψεις και το σφουγγάρισμα που θα ρίξεις δε θα είναι ποτέ όπως της μαμάς. Έρχεται λοιπόν η στιγμή, εκεί ανάμεσα σε πλυντήριο και πιάτα, που σε βαράει κατακούτελα ο φόβος ότι αυτό θα συμβαίνει για πάντα. Και εκεί που πας να συνέλθεις σου τηλεφωνεί από κάποια υπηρεσία κάποια κοπέλα που εργάζεται τα Σαββατοκύριακα, για να σου πουλήσει το τάδε δάνειο, κάρτα ή σύνδεση κινητού. Και εκεί που ακούς τη γλυκειά φωνή αυτού του πλάσματος που ονομάζεται γυναίκα, ο εγκέφαλος μπαμπουΐνου σου, κάνει την τρελή σύνδεση: Γιατί να μην αναβάλω τα βασανιστήρια ες αεί αντικαθιστώντας τη μαμά με τη σύζυγο; Ναι, ναι, είναι και τόσα και τόσα άλλα, αλλά είσαι και τόσο μα τόσο έτοιμος να εγκαταλείψεις την ελευθερία της εργένικης ζωής για ένα φρεσκομυρισμένο σπίτι και ένα φαγητό που τρώγεται, και κυρίως, με μια κουζίνα κι ένα νεροχύτη που αυτόματα -πώς στο διάολο το καταφέρνουν- λάμπουν από καθαριότητα!
Επειδή εμένα μου πέρασε, αναγνώστη, από το μυαλό, και επειδή ίσως να έχει περάσει και σε σένα που είσαι εργένης, όπως εγώ, έχω να σου πω αυτό που δήλωσε ο Σαμαράς στο Ζάππειο μετά τις δηλώσεις του Καραμανλή τη νύχτα της 4ης Οκτωβρίου: το κεφάλι ψηλά, το κεφάλι ψηλά!
Και να σου υπενθυμίσω ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα, όπως ενδεχομένως και αυτό του γάμου, τα παθαίνουν στον ρου της ιστορίας άνθρωποι και λαοί όταν υποτιμούν την αδυναμίας στην οποία βρίσκονται και πιάνονται κορόιδα. Μη γίνεις μια νέα Μικρασία.
