Κακλαμάντζαρος ή Νικήτας Αντουανέττα ή Αλόρζ ανφάν ντε λα πάρτη

Δεν λέει να το καταλάβει με τίποτα ο Ομέρ-Πριόνης, ε;
Αφού θεώρησε πως η πιο καίρια δράση του την εβδομάδα που πνιγόμασταν στα σκουπίδια, τους αρουραίους και τις κατσαρίδες ήταν να βγει από την τρυπα του και να δηλώσει... ξανά υποψήφιος για δήμαρχος Αθηναίων, χθες φωταγωγόντας το φετινό χριστουγεννιάτικο δέντρο επανήλθε απειλώντας τους Αθηναίους ότι και του χρόνου θα είναι μαζί μας για να ανάψουμε το δέντρο στην πλατεία Συντάγματος. Πάλι καλά, βρε Νικήτα, πήγε η ψυχή μου στη θέση της. Γιατί αν δε βάλω στην πρίζα φωτοσωλήνα με ηχητική υπόκρουση τον πόντικα στη σκουπιδοσακούλα και εσάνς μουχλιασμένης μπανανόφλουδας εγώ Χριστούγεννα δεν καταλαβαίνω.
Ο Νικήτας μου θυμίζει λίγο τη Μαρία Αντουανέττα που ενώ εκατομμύρια εξαθλιωμένοι Γάλλοι ψωμολυσσούσαν, δεν έφτανε που πίστευε πως μπορούσαν να αρκεστούν στο παντεσπάνι, αλλά είχε το θράσος να το δηλώσει κι όλας!
Αυτό στο οποίο από τη μεριά μου επαφίεμαι εγώ τώρα σαν νέος Ντελακρουά, μιας και πιάσαμε τους Γάλλους, είναι το νεοδημοκρατικό πόπολο αντάμα με το νέο Ροβεσπιέρο Σαμαρά να οδηγήσουν το Νικήτα εκεί που του πρέπει: στην πολιτική γκιλοτίνα.
Βιβ λα Φράνς!

Στου εργένη το κασίδι ή Έγκλημα και Τιμωρία

Υποθέτω πως κάπως έτσι ξεκινούν όλες οι τραγωδίες.

Έχεις τελειώσει τις σπουδές σου, όπως εγώ, έχεις βρει μια τίμια δουλειά, όπως εγώ, μετά από αιώνες ψυχοθεραπείας καταφέρνεις να μετακομίσεις μακριά από τους γονείς σου, όπως εγώ, και έρχεται ένα Σάββατο που μετά από απανωτά τραπεζώματα στων γονιών σου, όπως εγώ, έρχεται η ώρα που θα περάσεις το πρωινό μόνος σου κάνοντας... τις δουλειές του σπιτιού. Όπως εγώ.

Εντάξει, έχεις κάνει και φοιτητής μακριά από το σπίτι, Ελλάδα ή εξωτερικό δεν πολυέχει σημασία, οπότε ξέρεις πως το φαγητό που θα μαγειρέψεις και το σφουγγάρισμα που θα ρίξεις δε θα είναι ποτέ όπως της μαμάς. Έρχεται λοιπόν η στιγμή, εκεί ανάμεσα σε πλυντήριο και πιάτα, που σε βαράει κατακούτελα ο φόβος ότι αυτό θα συμβαίνει για πάντα. Και εκεί που πας να συνέλθεις σου τηλεφωνεί από κάποια υπηρεσία κάποια κοπέλα που εργάζεται τα Σαββατοκύριακα, για να σου πουλήσει το τάδε δάνειο, κάρτα ή σύνδεση κινητού. Και εκεί που ακούς τη γλυκειά φωνή αυτού του πλάσματος που ονομάζεται γυναίκα, ο εγκέφαλος μπαμπουΐνου σου, κάνει την τρελή σύνδεση: Γιατί να μην αναβάλω τα βασανιστήρια ες αεί αντικαθιστώντας τη μαμά με τη σύζυγο; Ναι, ναι, είναι και τόσα και τόσα άλλα, αλλά είσαι και τόσο μα τόσο έτοιμος να εγκαταλείψεις την ελευθερία της εργένικης ζωής για ένα φρεσκομυρισμένο σπίτι και ένα φαγητό που τρώγεται, και κυρίως, με μια κουζίνα κι ένα νεροχύτη που αυτόματα -πώς στο διάολο το καταφέρνουν- λάμπουν από καθαριότητα!

Επειδή εμένα μου πέρασε, αναγνώστη, από το μυαλό, και επειδή ίσως να έχει περάσει και σε σένα που είσαι εργένης, όπως εγώ, έχω να σου πω αυτό που δήλωσε ο Σαμαράς στο Ζάππειο μετά τις δηλώσεις του Καραμανλή τη νύχτα της 4ης Οκτωβρίου: το κεφάλι ψηλά, το κεφάλι ψηλά!

Και να σου υπενθυμίσω ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα, όπως ενδεχομένως και αυτό του γάμου, τα παθαίνουν στον ρου της ιστορίας άνθρωποι και λαοί όταν υποτιμούν την αδυναμίας στην οποία βρίσκονται και πιάνονται κορόιδα. Μη γίνεις μια νέα Μικρασία.

Γιαγιά απ΄ το Λονδίνο

-Πας σε μια γιορτή, ένα γενέθλιο, ένα ρεβεγιόν που λέει ο λόγος..

-Που το θυμήθηκες το ρεβεγιόν; Αλλά ας πούμε ότι πάω..

-Το ρεβεγιόν ένεκα που θέλω να δώσω μια νότα επισημότητας και οικογενειακής εορτής.

-Άντε και την έδωσες και πάω με το δωράκι μου αλά μπρατσέτα. Στο ζουμί.

-Αυτό είναι το ζουμί. Τι δώρο πας;

-Ε ξέρω και γω. Είναι και η οικονομική κρίση και με βλέπω να υιοθετώ παλιακές τακτικές των γονιών μας. Δεν ξέρω και πως τα κάνουν αυτά τα οικογενειακά. Γλάστρα; Ένα μπουκάλι κρασί που το συνηθίζαμε και στο Λονδίνο; Κάνα ξίδι τελοσπάντων ή διακοσμητικό. Δεν είμαι και εξπέρ σ΄αυτά!

-Λοιπόν πες ότι πας και έτσι κύριος που είσαι με την περικοκλάδα σου ή την ουισκάρα στο χαρτί, ή ένα iPod που λέει ο λόγος, και οι οικοδεσπότες αποφασίσουν να σου κάνουν κι αυτοί ένα δώρο..

-Ααα, ασυνήθιστο, αλλά γιατί όχι; Αυτή η μονόπλευρη συνήθεια ποτέ δε μ΄άρεσε!

-Και το δώρο των χοστς σου είναι δυο φωτογραφίες...

-Φωτογραφίες;

-Τους. Δυο πορτρέτα του ζευγαριού σε επίσημη πόζα.

-Τι, εγώ να τους πάω το φίκο κι αυτοί να μου δωρίσουν τις φάτσες τους κορνιζαρισμένες; Τι γυφτιές είν΄αυτές; Τη γιαγιά μου επισκέφθηκα να κοτσάρω το ενσταντανέ πάνω από το τζάκι; Αλλά τι κάθεσαι και σκέφτεσαι κι εσύ; Δε συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Πρέπει να είσαι πολύ ζώο για να κάνεις τέτοιο δώρο. Άσε που ο άνθρωπος που το παίρνει τι να πει; Εγώ θα χα μαυρίσει από την ντροπή μου.

-Λοιπόν ο χθεσινός επισκέπτης μας δε χρειάστηκε να μαυρίσει, ήταν έτοιμος. Ο πλάνετμαν Ομπάμα, λοιπόν, επισκέφθηκε τη βασίλισσα της Αγγλίας της δώρισε κάτι πολύ στυλάτα μαζί κι ένα άι ποντ, κι αυτή η κακορίζικη με τον αραχνοΐσκιωτο τον άντρα της αντιδωρίσανε στον Ομπάμα και τη γυναίκα του τα πορτρέτα τους, να τα βλέπουν να τους θυμούνται να τους χαίρονται!

-Ποιους, καλέ, να χαίρονται; Τη γριέντζω και το απολίθωμα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού; Τέτοια πετριά και ο Ομπάμα;

-Τι να πει ο άνθρωπος; Κοκκίνισε, πρασίνισε, αλλά τα πήρε τα δώρα. Και σε ρωτάω, τώρα, εκτός που δεν έχει τι να τα κάνει τα κάδρα, τι άποψη να ΄χει για τους Άγγλους; Μα τόσο ματαιόδοξοι; Και στα γεράματα;

-Κοίτα λίγο, νομίζω πρέπει να δείξουμε κάποια κατανόηση στη στάση της Μπέτυ. Βασικά πιστεύω ότι η αιτία της γυφτιάς δεν είναι ματαιοδοξία, αλλά η οικονομική κρίση. Γιατί η κρίση, βλέπεις, δε γνωρίζει παλάτια και καλύβες. Κι η καημένη η Ελισάβετ τι να κάνει, σου λέει μη γίνουμε ρέζιλος και στα Αμερικανάκια, που ούτε τσάι λίπτον δεν έχω να τους τρατάρω, που είναι τα παλιά τα μεγαλεία, που ρουφιάνα κρίση με γονάτισες, ε, κατεβάζει δυο κάντρα από το χωλ, τους τα τυλίγει σε βικτωριανή ταπετσαρία, που όσο να πεις την έχουνε μπόλικη, κι από δω παν κι άλλοι. Τι να κάνει; Να τους αφήσει να φύγουνε με άδεια χέρια; Τώρα όσο για τα πορτρέτα τι ήθελες να τους έδινε; Τη γκαμήλα και τον Κάρολο; Άσε που αυτά θα τα δείχνει στα εγγόνια του ο Ομπάμας και θα λέει να ο παππούς και η γιαγιά πριν έρθουν απ΄τη Χαβάη.

-Καλά, αυτό αν ο Ομπάμα δεν "ξεχάσει" τα πορτρέτα στις ντουλάπες του ξενοδοχείου ή όπου μένει τέλοσπάντων.

-Μπα, εδώ που τα λέμε με τέτοια κρίση, δεν τα βλέπω τα Ομπαμοεγγόνια να προλαβαίνουν τις προσωπογραφίες του βασιλικού παπουδοζεύγαρου. Τον βλέπω τον Ομπάμα να τα βγάζει σε δημοπρασία μόλις πατήσει η πατούσα Ουάσιγκτον Ντι Σι. Τζάμπα και το i Pod.
-"Γαμώ την εξωτερική πολιτική μου, γαμώ", θα λέεει ο Ομπάμας από μέσα του κλαίγοντας το γκάτζετ, "Χάθηκε να μας αποικούσαν οι Ελβετοί;"

Γνωμικό της ημέρας:

Φοβού τους βασιλείς κορνίζες φέροντας

Ο χωρισμός κι ο εθισμός τον πρώτο χρόνο χαίρονται

Τη μέρα εκείνη δεν πέθανε κανείς. Έτσι ξεκινά ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα πέρυσι. Και έτσι ξεκίνησε η χθεσινή ημέρα, παρ' ότι οι οιωνοί έδειχναν έτοιμοι για το αντίθετο. Ήταν η πρώτη μέρα χωρίς αυτό. Η πρώτη μέρα μετά από δυο χρόνια. Που η μέρα ξεκίνησε, συνεχίστηκε και τελείωσε χωρίς ούτε μια επαφή μ΄αυτό. Και αυτό που με εξέπληξε περισσότερο ήταν πως δε μου έλειψε καθόλου. Και πως οι προηγούμενες μέρες δυο ολόκληρων χρόνων που όποτε δεν μπορούσα να έχω πρόσβαση σ΄αυτό δεν ένιωθα ο εαυτός μου ίσως και να μπορούσα να τις είχα περάσει πιο δημιουργικά. Κανείς δεν πέθανε, κανείς δεν γεννήθηκε, η μέρα ήταν η ίδια όπως και πριν αυτό μπει στη ζωή μου. Με κάνει αλήθεια να αναλογίζομαι πόσο εύκολο ήταν στην πράξη. Ακόμα και το τσιγάρο ήταν λιγότερο εύκολο να κοπεί από αυτό. Και μου έδωσε ένα μάθημα για μένα και για τη σημασία των πραγμάτων που γίνονται μιθριδατικά συνήθεια και μετά ρουτίνα και μετά δεύτερο πετσί. Και πως η αλήθεια ήταν και είναι εκεί έξω, μακρυά από αυτό. Ευτυχώς που δεν έπαψε να βρίσκεται εκεί έξω όσο εγώ φορούσα τις παρωπίδες του εθισμού μου και ζούσα σε έναν ιδιωτικό δικό μου κόσμο (με τη διπλή έννοια του ιδιώτη, δηλ. και του ηλίθιου). Και η μέρα αύριο θα είναι πολύ πιο γεμάτη γιατί η ενέργεια που αυτό μου ρουφούσε θα πάει αλλού. Σε πράγματα ίσως παλιότερα και πιο απλά, αλλά που είχα διαλέξει ο ίδιος. Βέβαια λένε ότι πρώτα βγαίνει ή ψυχή και μετά το χούι του ανθρώπου, αλλά χθες έμαθα ότι μπορεί κανείς να έχει λόγο και στο χούι του, όταν πια δεν πάει άλλο. Έτσι ξεγράφτηκα από το Facebook.

Ο Ομπάμα Φιλέλλην

Βέβαια, διότι αν ήταν να παίρνουμε στα σοβαρά, αναγνώστα, τους τηλεδημοσιογράφους, άκρη δε θα βγάζαμε και χαΐρι δε θα βλέπαμε επίσης. Οπότε αφήνοντας Χατζηπρετεντεροτράγκηδες στην απέξω μπορείς χαλαρά να δεις πόσο ειλικρινής και φιλικός απέναντί μας είναι μεσομακροπρόθεσμα πάντα ο νέος πλάνετμαν ο Μπαρακομπάμα. Λυσσάξανε τα ζώα ότι όλοι οι πρόεδροι κάπτεν Αμέρικα που ποτέ επισκέφτηκαν την Τουρκιά ήρθαν κι από δω, για να μη διαταράξουν τις ισορροπίες. Σου λένε δηλαδή χωρίς να ντρέπονται μπροστά στα μούτρα σου ότι οι σχέσεις μας με την Αμερική σε σύγκριση με την Τουρκιά είναι εντελώς ισορροπημένες. Όλες αυτές τις φορές δηλαδή που στήναμε κώλο ως τώρα και φτάναν οι Τουρκαλάδες μέχρι τη Ραφήνα και κανείς δεν έλεγε κουβέντα, οι σχέσεις ήταν ισορροπημένες, και επίσης ότι δική σου αυταπάτη ήταν, φοβικέ Έλληνα, ότι το Αμέρικα έκανε πλάτες στους Τούρκους.

Ο Ομπάμας θα 'λεγα αναγνώστη μου, ότι είναι πολύ ειλικρινέστερος των άλλων (που δεν ήταν και πολλοί μη φανταστείς, ο Μπιλ ο σαξοφονιάς και ο Αϊζενχάουερ, δε μας καταδέχτηκε και κανένας άλλος αν δεν απατώμαι). Κι αυτό γιατί αντί να μας κοροϊδέψει με φανφαροεσπερίδες και στεφάνια στον άγνωστο το στρατιώτη μας δείχνει κατάμουτρα ότι η Αμερική μας έχει και χεσμένους σε σχέση με την Τουρκία, που είναι η πραγματικότητα εδώ και αιώνες. Στο δικό μας το χέρι είναι να το πάρουμε χαμπάρι και αντί να παρακαλάμε και να κλαιγόμαστε για δώσε και μένα μπάρμπα (Σαμ πάντα) καρναβαλίστικες επισκέψεις- πομφόλυγες, να δούμε τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους.

Τραγούδι του κυριακάτικου τραπεζιού:

Κάθε πρωί που κίναγα να πάω στην Τουρκιά, φεύγαμε με τη Χίλαρυ την κιμπάρισα,

κάθε πρωί σκαρώναμε μαζί με τον Ταγίπ, να φτάσουνε οι Τούρκοι μέχρι Λάρισα!!

(προαιρετικό): κι αρμενίζανε στο πέλαγο φρεγάτες του Ταγίπ...

κι ύστερα εφ δεκάξι, που 'χαν πετάξει ,στο εφ άι αρ

φτάσανε της Ραφήνας, μα εκεί ο μήνας έχει εννιάάάάάά!!

Εαν ταις γλώσσαις των ανθρώπων μιλώ και των αγγέλων...

Στο δρόμο μου για το Δρομοκαΐτειο βρήκα την παραπάνω αγγελία τοιχοκολλημένη έξω από το σταθμό Μετρό του Αιγάλεω. Αν κανείς καταλάβει τι διαφημίζει ο ξυγγράφων, ας μας ανοίξει κι εμάς τα μάτια!

Καφές με τον Τσαρούχη ή κάτι δεν πάει alpha-δι!

Όταν ανοίγεις, αναγνώστη, πρωινιάτικα τηλερόραση και βλέπεις Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, λες με το μισογλαρωμένο μάτι και τον κατήμαυρο καφέ στο χέρι "πώς πήγε το άτιμο το χέρι Σκάι ή ΕΡΤ3 αχάραγα" και συνειδητοποιείς ότι έχεις βάλει Μενεγάκη, σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. Διότι όταν μετά από δεκαπέντε χρόνια σόλο Πέγκυ Ζήνα, Νότη Σφακιανάκη και Βασίλη Καρρά, σου 'ρχεται ένα πρωί εθνική πινακοθήκη και κουβέντα για το Χατζηκυριάκο-Γκίκα, τότε ή η Ελένη όντως μας δούλευε τόσα χρόνια και κρύβει μέσα της μια μικρή Ντεριντά ή κάτι εκεί στα βαυαρικά λημέρια του Alpha δεν πάει καλά. Θα ξεχάσουμε δηλαδή κι αυτά που ξέραμε!

Πινδαρικό δίστιχο της ημέρας:

Και με τη Λαμπράκη Βαυαροί χωροφυλάκοι
στης Κάντζας τα στενά, κρεμάνε μες στην αντηλιά, Βολανάκη...