Το σύνδρομο του Χάνσελ και της Γρέτχεν

Παλιά το περιγράφανε σαν "κατοχικό σύνδρομο", αλλά η χρήση του έχει ξεφτίσει εδώ και κάτι δεκαετίες. Εγώ το αποκαλώ το σύνδρομο του Χάνσελ και της Γκρέτχεν. Είναι αναμφισβήτητα το σύνδρομο που πιάνει τους γονείς σου κάθε φορά που επιστρέφεις μετά από πολύ καιρό μακρυά από την οικογενειακή φωλιά. Αυτό που σε στουμπώνουνε με ό,τι διαθέτει παραπάνω από 1,000 θερμίδες τη μπουκιά προκειμένου να γίνεις σα θρεφτάρι έτοιμο για σφαγή στην ετήσια γιορτή του Βάαλ, κάτι σαν τον πρόγονο της μάγισσας στο παραμύθι των δυο Γερμανόπαιδων.
Ευτυχώς, ωστόσο, οι γονείς σου δεν έχουν αυτή την πρόθεση -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- απλώς η παθολογία τους αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι σαν λαός κατά γενική ομολογία δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε δευτερογενώς. Δηλαδή με τον ίδιο τρόπο που οι γονείς μας πήραν ή δεν πήραν την αγάπη, τον βρεφογενή και ίδιου επιπέδου αντίληψης τρόπο "ταΐζω το παιδί επειδή κλαίει", και επειδή με αυτόν τον τρόπο πορεύτηκαν, έτσι συνεχίζουν το δρόμο προς την αιωνιότητα.
Η κατά τα άλλα συμπαθέσταση λόγω της ηλιθιότητας που τη διακρίνει κυρία Ρούλα Βροχοπούλου παρακαλάει τον Αλβανό κατά 30 χρόνια νεότερο σύζυγό της να γυρίσει πίσω και να συνεχίσει να τη δέρνει και να την εκμεταλεύεται, όχι μόνο επέιδή΄είναι από τη φύση της θύμα, αλλά και γιατί έχει μάθει ότι η αγάπη είναι θέμα πάρε-δώσε: σου δίνω χρήματα, μου δίνεις συντροφιά, και ενίοτε και λίγο ξύλο αν τύχει και μου βγεις κομμάτι αψύς παραπάνω.
Η φιλοσοφική λίθος λοιπόν προκειμένου να ξεπεράσουμε το σύνδρομο του Χάνσελ και της Γκρέτχεν αναίμακτα δεν είναι να βρουν οι γονείς έναν άλλο τρόπο για να δείξουν την αγάπη τους, αλλά να αντιληφθούν και κάνουν πράξη το γεγονός ότι η αγάπη δεν είναι κέρματα και τα παιδιά τους οι κουμπαράδες. Υπάρχει ένας συνδετικός κρίκος εκεί, που δυστυχώς ακόμα δεν έχουμε εντοπίσει.
Που μου θυμίζει ότι και οι γιατροί δεν έχουν εντοπίσει τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στο κάπνισμα και τον καρκίνο του πνεύμονα. Και που επιβεβαιώνει ό,τι όλα σ' αυτό τον κόσμο τα κάνουν οι πολυεθνικές ασφαλιστικές, που υποστηρίζει και μια φίλη μου γιατρός. Και σκεπτόμενος το Χανσελογρετελοσύνδρομο, θα προσθέσω "και ο Σκλαβενίτης", δρ Ζωή μου!