Το 2007 ξεκίνησε και φεύγει με τους βίαιους θανάτους δυο «ιστορικών» ηγετών χωρών του μουσουλμανικού κόσμου. Αφ’ ενός την Πρωτοχρονιά του 2007 ο απόηχος του απαγχονισμού του για δεκαετίες δυνάστη του Ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν και πριν από τρεις ημέρες η στυγνή δολοφονία της αμφιλεγόμενης πρώην πρωθυπουργού του Πακιστάν Μπεναζίρ Μπούτο σόκαραν την υφήλιο που παρακολουθεί τα τεκτενόμενα στην ασιατική ήπειρο αλλά και παγκοσμίως. Σίγουρα οι απόψεις όσο αμφιθυμικές και να είναι δεν είναι οι ίδιες για τους δυο προαναφερθέντες ηγέτες, με τον Σαντάμ να φτάνει ζενίθ αντιδημοτικότητας. Όσο όμως μισητός και να ήταν σίγουρα οι σκηνές βίντεο κινητού τηλεφώνου του απαγχονισμού του που έκαναν το γύρο του internet και συνεπώς του κόσμου προκάλεσαν πρωτοφανές σοκ. Όπως και τις ημέρες που διανύουμε σε μια άλλη πολύπαθη μουσουλμανική χώρα, το Πακιστάν, προκάλεσε σοκ αλλά και αναταράξεις απρόβλεπτης εξέλιξης η εν ψυχρώ δολοφονία της επαναπατρισμένης ηγέτιδας του Λαϊκού Κόμματος και υποψηφίας στις προγραμματισμένες για τον Ιανουάριο εκλογές.
Δυστυχώς πέραν της απώλειας των δυο ηγετών τα αποτελέσματα από τον χαμό τους, και πώς θα μπορούσαν να είναι άλλωστε, απέβησαν πυροκροτητές δυσμενών εξελίξεων, βίας και ακόμα μεγαλύτερης αστάθειας στα δυο κράτη. Ίσως για το Πακιστάν είναι νωρίς να μιλήσει κανείς αλλά η κατάσταση ήταν δυσοίωνη ακόμα και πριν το χαμό της Μπούτο.
Δεν μπορεί όμως να μην παρατηρήσει κανείς πως ζούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει. Δυο άνθρωποι οι οποίοι έχουν συνδεθεί όσο λίγοι με τις ιστορίες των χωρών που κυβέρνησαν, αλλά και του κόσμου του ίδιου, έφυγαν βίαια, αφήνοντας πίσω λαούς πεινασμένους, οργισμένους και σίγουρα λιγότερο ήρεμους, σίγουρους και αισιόδοξους για το μέλλον.
Το 2008 θα αποχωρήσει και ένας άλλος ηγέτης ο οποίος για οχτώ σχεδόν έτη συνέδεσε το όνομά του με πράξεις που θα θυμούνται πολλοί και για καιρό. Ο ηγέτης αυτός δεν θα φύγει βίαια εκτός απροόπτου αλλά με το πέρας της θητείας του ως προέδρου της υπερδύναμης. Ο βίος και πολιτεία του Τζωρτζ Μπους Τζούνιορ είναι γνωστά και σίγουρα αξέχαστα. Προσωπικό μου συμπέρασμα ότι όλη μαζί η οχτάχρονη θητεία του ήταν τόσο αιμοβόρα όσο του Σαντάμ και τόσο αδύναμη και αποτυχημένη στους στόχους της όσο της Μπούτο. Όμως στα πολιτισμένα έθνη οι ηγέτες φεύγουν έτσι. Αναρωτιέται κανείς αν θα’ πρεπε να υπάρχουν δικλίδες στη νομοθεσία και στους εκλογικούς νόμους ώστε να μπορούν να φύγουν πριν της ώρας τους από τους θώκους που κατέχουν άνθρωποι σαν τον Μπους. Και με την απορία θα μείνει.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment